Mesafeler...

Mesafeler engel midir yaşanmışlıkların unutulmasına, sıcakkanlılığın hissedilmemesine, sevdikleriniz yanınızdaymışçasına mutlu olmaya? Hiç sanmıyorum. Mesafe neydi? Mesafe özlemdi, sevginin düğümlenmiş haliydi, erişememeydi, her gün daha fazla özlem, özlem ve yine özlemdi. Ama unutmak, soğumak veyahut yok saymak değildi.

İnsanlarla aranıza mesafe girince son cümlede belirttiğim olgularla karşılaşıyorsanız, kendinizi kandırmış, onu hiç sevmemişsinizdir... Çünkü, sevgiye değil mesafe, nefret bile engel olamaz. Öyle bir şeydir ki sanki dokunsan tutacak gibi ama aslında ekvator kadar uzak. Birtakım zıtlıklar işte, bilirsiniz.

Mesafenin sonu hep aynı istekler çerçevesindedir. O isteklerin temeli de kavuşmaktır. Kavuşma öyle bir istektir ki hemen olsun istersin fakat araya sabır girer. Sabretmeye takatin kalmamışken bir de bakmışsın zaman geçmiş, engeller aşılmış, kollar çemirlenmiş, soğuyan eller buluşmuş, stabil kalp atışı hızlanmış, hava her zamankinden daha güzel, insanlar her zamankinden daha özel...

Sabrımızı ve sevgimizi yitirmediğimiz yarınlara.

Mesafeler...