Şiddetsiz geçmeyen günümüz yok!

‘Şimdi nereden çıktı bu konu?’ diye sorabilirsiniz. Ancak attığımız her adım, baktığımız televizyon, okuduğumuz gazeteler, internet dünyası, sosyal medya ve çevremiz sonsuz şiddet haberleri ile dolu. Meslek gereği bire bir bu haberlere maruz kalmak zorunda olduğum için doğal olarak beni daha çok etkiliyor. Her gün kan donduran şiddet haberlerini gördükçe daha bir korkar hale geldim. Düşünebiliyor musunuz, sevgilisi terk etti diye pompalı tüfekle rehin alınan kadın ya da telefonla yüksek sesle konuştu diye sokak ortasında kafası taşla ezilerek öldürülen adam… Feci trafik kazalarında hayatını kaybeden insanlar… Bu örnekleri daha da uzatabilirim.

Elbette toplumda bazen sorun olur, kaza olur, ölümler de olabilir. Ancak şiddet olayları gerçekten çok arttı. Her gün mutlaka şiddete maruz kalmış birilerinin haberini okur olduk. Genel olarak gergin bir toplum olduk. Gerçekten ciddi anlamda son yıllarda toplumun şiddete meyillinin araştırılması lazım. Münevver Karabulut’un sevgilisi Cem Garipoğlu tarafından hunharca katledilmesi, Türkiye’yi ayağa kaldıran vahşetin kurbanı Özgecan Aslan’ın; dolmuş şoförü Suphi Altındöken tarafından yakılarak öldürülmesi olayı. Bu iki örnek bile insanın ruh halini bozuyor. Tabi bunlar şiddet olaylarının en kötü denilebilecek örnekleri.

Aslında işin özünde birbirimize tahammülümüz kalmadı. Sorunlarımızı çözmek için konuşmak yerine bağırmayı tercih eder olduk. Fikirlerimize saygımız kalmadı. Karşı fikir üretemiyoruz. Fikrimiz olmadığı için de şiddetle cevap veriyoruz. Tüm bunların yanında etrafımız savaş alanı. Yıkılan şehirler, yok olan hayatlar, dağılan aileler, sahile vuran mülteci bedenler ve çocuklar… Her gün ölümler olağan hale geldi. Tüm bunlar birleşince aslında biz farkında olmadan şiddettin içinde yaşar olduk.

Bu kötü zamanları aşabilmek için birbirimize daha saygılı ve daha tahammüllü davranmayı öğrenmek zorundayız. Aksi takdirde dünyanın gidişatı hepimizin sonunu acı bir şiddetin eşliğinde getirecek…

Şiddetsiz geçmeyen günümüz yok!