Nedir bu?

İntiharı hiçbir zaman doğru bulmadım fakat son zamanlarda artarak meydana gelen olaylar, beni bunun hakkında tekrar kafa yormaya itti. Kim bile isteye hayatına son verir sahi, ruh hastaları mı, çarpışık duyguları tavan yapanlar mı? Hayata son verme isteğini ne bu denli ateşleyebilir? Geçtiğimiz günlerde bir habere denk geldim. Önce yüreğim burkuldu, sonra öfkeyle dolup taştım. Haber şöyleydi: Antalya’da dört kişilik aile fertlerinin hepsi evlerinde ölü bulunuyor. Babanın notu ise beyinde şimşek çaktıracak nitelikte: Maddi sıkıntı çektiğini, dokuz aydır çalışmadığını, alacaklıların sıkıştırdığını anlatıyor. Genel olarak bakınca sıkıntı sebebimizin neredeyse hepsi ekonomik. Maddi yetersizliğin nedeni işsizlik mi, emeğinin karşılığını alamama mı, aldığın karşılığın yetersiz olması mı, pahalılık mı yahut enflasyon mu?
Kimse kendini kandırmasın, iki kitapla meydana gelecek kadar ucuz değil hayata olan inancını yitirme, bir adım öteye gidip intihar etme. “Bir toplumda intihar vakaları kısa sürede artış gösteriyorsa sebebi kişisel değil, toplumsal sorunlardır” der Durkheim. Bizim yaramız bu: karşılık alamama; aldığını pahalılıktan elde tutamama, aldıklarından birikim yapamama; borca düşme, içinden çıkamama. Bu devinim devam ettikçe ne intiharlar son bulur, ne de çaresizlikler. Şimdi bu yazımdan “intiharı meşrulaştırıyor” mesajı çıkaracaklara ithafen kafalarındaki nohut tanesini büyütmek için sulamaları gerektiğini söylüyor, sözlerime devam ediyorum:
Çözüm ne sahi? Bunu, bu yarayı iyileştirmek için ne yapmalı? Bilinçli bir şekilde hareket edebilmek adına ne zaman adım atmayı düşündük? Yetersizliğimizin altında yatan aşağılık duygusu mu bunu yapmaya itiyor, böyle mi olmalı? Bir şeylere karşı algı oluşturulması için birilerinin kurban mı gitmesi gerek? Buyurun, düşünün.
 

Nedir bu?