Onda, Bunda, Şunda!

Sizlere bir soru yönelterek satırlarıma başlamak istiyorum: Sizce “ifade özgürlüğü” Türkiye’de tam anlamıyla saf ve net bir çizgiyle bulunuyor mu?
Türkiye’de son yıllarda revaçta olan tartışma konularından biri sözü geçen “özgürlük.” Her ne anlamda kullanılıyorsa kullanılsın -ister felsefe, ister sosyoloji, ister psikoloji, ister yaşam sınırları içinde- ben gerçekten bir özgürlüğün söz konusu bile olduğunu düşünmüyorum. Misal, en basit örnek: bir gazeteciler yahut yazarlar, ne kadar söylemek istediklerimizi törpülemeden ifade edebiliyoruz, yüzde iki falan mı? Kimse kendini kandırmasın, bugün görünen tablo tam anlamıyla budur. Tablonun içyüzü zaten yangın yeri...
Bir yazarın ifade özgürlüğünü elinden alırsanız zaten o işi “severek yapmasına neden olan” tek şeyi elinden almış olursunuz. Bu yüzden de samimiyet beklemeniz yersiz ve küstahça olur. Ve evet, ifade özgürlüğü, hakikiliği, hakikilik de samimiyeti getirir zannımca. Doğru olan her şey benim nazarımda aynı zamanda samimidir de. Şimdilerde o samimiyet doğruluk ile beraber raflarda küfleniyor. Sahalarda yalnızca süslenerek servis edilmiş laf salatası var. Her kim doğruyu yazar ve yayarsa o, bir suç işlemiş edasıyla ya ağır eleştirilere maruz bırakılıyor -insanların gözünü açtığından- ya da bildiğiniz gibi susturuluyor, parmaklıklar ardında “kalemini kıralım” düşüncesi ile. “Parmaklık” dediğime bakmayın, aslında insanın elinden sesini aldığınızda da onu hapsetmiş olursunuz! Doğruyu söyleyen, yazan, yayan yahut gösteren herkes topluma hizmet eder yine benim nazarımda. Topluma hizmet edenler, toplumun gözünü açanlar, topluma aksaklığı işaret edenler “suçlu” gibi yargılanıyorsa ben burada özgürlükten çok baskıdan, yıldırmadan bahsederim.
Son yıllarda üzeri örtülen elbette ki birçok şey oldu. Basın susturuldu, insanlar susturuldu ama susturulamayacak en baki şey vicdandır. İnsan susturulsa bile o mutlaka sırası gelince konuşur...
 

Onda, Bunda, Şunda!