Samimiyetle Söylüyorum!

Geçtiğimiz günlerde sosyal medyada Hasan isimli bir ağabeyimizin bir videosuna rastladım. Videoda evi olmadığını, sokakta yaşadığını, mendil satarak eğer işler iyi giderse haftada bir otelde konaklayabildiğini söylüyor. En önemlisi de şu ki; ümidini, her şeye rağmen olan inancını dile getirip güler yüzünü göstermeyi ihmal etmiyor. Sokaklarda görüp de kafamızı çevirdiğimiz o insanların da bir hayat hikayesi olduğunu bana bir kez daha hatırlatan bu video, aynı zamanda kendi içsel hesaplaşmama bir ağırlık daha ekledi. Hayat herkese eşit şartlarda muamele etmiyor ama bunu değiştirmek için ufak da olsa çaba sarf eden insanlara karşı daha duyarlı olmalıyız. Sosyal medya böyle şeyler için kullanıldığında daha içi ısıtan sahneler ortaya çıkabiliyor. Bunun bir sonucu olarak, edinilen bilgiye göre Hasan ağabeyimize özel bir holding tarafından iş sağlanmış, bunun haricinde Çankırı Dernekler Federasyonu da kendisiyle ilgilendiğini açıklamış. Bunların yanı sıra Haluk Levent ve Ankara Valiliğinin de yardım eli uzattığını duyurdu.
Ziyadesiyle varlıklı olmasına rağmen iç huzuru olmayan, doyumsuz, her şeyden iğne ucunda bir kusur arayan insanları aklıma getirdi bu video. Sonra, şükretmediğimizi, doyumsuzluğumuzdan dolayı mutsuz olduğumuzu, maddiyata yakın olduğumuzun zerresi kadar maneviyatı önemsemeyişimiz aklıma geldi. Geldi de yine utandım sessizce köşemde. Çağımızın eskimeyen hastalığı elbette ki yetinememek. Eşyalara, kağıt parçasına yüklediğimiz anlamın bir kısmını insanlara, kendimize, bakış açımıza yükleyelim. Yüklemezsek sonu hüsran... İmrendiğimiz mutluluğun sırrı varlıkta değil, emin olun. Güzel anları fotoğraflamak yerine yaşamayı unutmayalım. Samimiyetle söylüyorum ki insan hafızası telefon hafızasından katbekat daha güçlü(!) Mutluluğun ön koşulu yoktur. Yetinebilenlere özeldir o. Yetinin, fazlanız olursa dağıtın, Hasan gibi. Dağıtmakla eksilmez, korkmayın...

Samimiyetle Söylüyorum!