Romantizm bakışmakla başlar, eller tutulur, sonra vücut teması. Nikah, ardından balayı ve balayı sonrası yuvayı şenlendiren doğan ilk çocuk, ilk babalık ve annelik heyecanı.
Stop!
Bu filmin ilk bölümü.
Sonrası hayatın gerçekleri kendini belli eder.
Ardı arkası kesilmeyen çocuk bezi, çocuk hastalığı, ev geçindirme telaşı.
“Ahmet eve gelirken yağ, deterjan al, unutma bir de çocuk bezi.”
“Yahu bu çocuk amma çok s.çıyor!” diyemezsin. Çünkü senin ilk çocuğun, ilk babalık tadışın.
Romantik filmlerde bu görüntüler hiç ekrana gelmez.
Baba bu hayattan çabuk sıkılır. Anne de.
Araya başka arayışlar girer.
Baba erkek arkadaşlarıyla rakı sofralarında. Anne komşularla gün toplantısında.
Bununla kalınsa iyi. Başka yönelmeler gelir ardından.
Aldatma.
Peki sonu?
Ya kanlı biter ya da adliyede kadının elini tuttuğu hakimden talep edeceği nafaka.
Ekrana gelen ilk bölümdür. Yani; bakışma, el ele tutuşma, tensel temas ve mutlu son.
Seyirci sıkılmasın diye araya kötü karakterler konur, iki sevgili birbirine düşman edilir,
Entrika, alavere, dalavere ama sonuç; mutlu son.
Bir avukat adliye koridorlarında boşanma davalarına bakarken edindiği izlenim şu;
Boşanmaların çoğu aldatma, sonra geçimsizlik, sonra ekonomi.
Diziler ya da filmler neden bu konuyla ilgilenmezler?
Seyirci uyanmasın diye.
Mışıl mışıl iyi seyirler Türkiye!
İzmir
