Anne kucağında 'taşımalı' eğitim!

ÇAĞLA GENİŞ-ÖZEL HABER
Mertcan Çulha, 16 yaşında bir genç. Ailesiyle birlikte İzmir’in Bayraklı İlçesi’nde yaşıyor. 1,5 yaşındayken bir kas hastalığı olan DMD tanısı alan Mertcan için ailesi tüm imkanlarını seferber etti. Uzun yıllar fizik tedavi gören gördü, geçen yıla kadar yürüyebiliyordu. Ancak artık ayaklarını kullanamadığı için tekerlekli sandalyede hayatını sürdürüyor. Bayraklı Mustafa Kemal Anadolu Lisesi 10. sınıf öğrencisi Mertcan için okulun fiziki koşulları uygun değil. Her gün okula kadar tekerlekli sandalye ile giden Mertcan, rampa ya da asansör olmadığı için tek başına sınıfına çıkamıyor. Yakın zaman bel fıtığı ameliyatı olan anne Arzu Çulha, 60 kilo ağırlığındaki oğlunu, kimi zaman kucağında kimi zaman da öğrencilerin yardımıyla merdivenlerden çıkararak sınıfına götürüyor.



HAYATIMIZ ZATEN ZOR…
Oğlunun 1,5 yaşındayken DMD teşhisi aldığını söyleyen anne Arzu Çulha, “O zamandan beri fizik tedavi görüyordu. Geçen yıla kadar zor da olsa yürüyebiliyordu ama artık yürüyemiyor. Sabahları okula ben götürüyorum. Çıkışta da ben alıyorum. Eşim serbest meslekle uğralıyor. Ben de oğlumun durumundan dolayı çalışamıyorum. Bizim hayatımız yeterince zor. Bir de bu şekilde zorlaştırılmasını istemiyorum, yardım istiyorum. Okullar açılmadan önce müdür yardımcısı bana telefon etti. Oğlunuzun sınıfını 2’nci kata almak istiyorum siz ne düşünüyorsunuz diye sordu. Kesinlikle kabul edemeyeceğimizi, oğlumun yürüyemediğini söyledim. Zaten oğlumu, ilçe milli eğitim müdürlüğü o okula yerleştirdi. Müdür yardımcısı da, gerekeni yapacaklarını söylediler ama bizi 3’ncü kata verdiler. Okulun giriş katındaki sınıfları ise 9’ncü sınıflara verdiler. Çabalarımla 1’nci kata kadar indirebildim. Ama hala 1 kat merdiven çıkmamız gerekiyor. Belimden fıtık ameliyatı olduğum için tek başıma çıkaramıyorum. Öğrencilerin de yardımıyla merdivenlerden çıkararak sınıfına kadar taşıyoruz. Okulda üç tane engelli öğrenci var. Erişim problemi yaşıyorlar bizim gibi. Asansör ya da rampa yapılmasını talep ettik ama okulun bütçesi olmadığı için hayırseverlerden yardım beklediklerini söylediler” ifadelerini kullandı.



ÇANTASI SIRTINDA OKULDAN GELDİĞİNİ GÖREBİLMEK!
Oğlunun eğitim hakkı için sonuna kadar mücadele edeceğini dile getiren Çulha, en büyük hayalinden ise şöyle bahsetti: “Rampa yapılacak dediler ama hala yapılmadı. Hiçbir şekilde ilerleme kaydedemedik. Her çocuk gibi benim çocuğumun da eğitim almaya hakkı var. Oğlumun evde eğitim alması demek onu eve bağımlı hale getirmek demek. Çocuklarımızı üst katlardaki sınıflara yerleştiriyorlar ve alt katlara almıyorlar. Yönetmelikte alt katta okuma hakları var ama uygulanmıyor. O, okulunu ve arkadaşlarını çok seviyor ama yaşananlardan dolayı çok üzgün. ‘Annecim sana güveniyorum, sen bunu da halledersin’ diyor. Çoğu şeyin üstesinden biz beraber geldik. Biz inanıyoruz ki tedavisi çıktığında hayatımıza kaldığımız yerden devam edeceğiz. Okuldaki arkadaşlarını çok seviyor. En büyük hayalim bir gün çantası sırtında okuldan geldiğini görebilmek. Korkularımı ise aklıma bile getirmek istemiyorum.”

ÇOK YORULUYORLAR…
Okula kadar tekerlekli sandalyeyle giden DMD hastası Mertcan Çulha ise, “Sınıf arkadaşlarım bana sürekli destek oluyor. Annem ve arkadaşlarım beni merdivenlerden çıkarırken çok yoruluyor. Okulumuzda engelli asansörü veya rampa olsaydı bu kadar yorulmazlardı. Tek isteğim okuluma asansör ya da rampa yapılması” şeklinde konuştu.

EVE HAPSOLUYORLAR!
DMD hastası çocuklar, okulların fiziki koşulları uygun olmadığı için eğitim hayatlarına evlerinde devam etmek zorunda kalıyor. Hastalığın sebep olduğu gendeki mutasyondan dolayı, kaslar sağlamlığını koruyamıyor, günlük yaşamdaki basit hareketlerle bile devamlı kaslar yıkılıyor. DMD’li çocuklar beş ve yedi yaşları arasında hayatlarını bağımsız idare edebiliyorlar. Fakat hastalık daha sonra çok hızlı ilerleme dönemine giriyor. Ortalama on yaşlarında tekerlekli sandalye ile hayatlarına devam ediyorlar.