Yaşları küçük, hikayeleri büyük

SULTAN GÜMÜŞ / ÖZEL HABER

Konak Meydanı’nda rastladığımız Sadık, Acem, Ali Yanmaz kardeşler 4 yıl önce anne ve babalarını bir trafik kazası sonucu kaybetti. Ailelerinin vefatı üzerine amcalarının sahip çıktığı Yanmaz kardeşler, geçimlerini sağlamak adına okulu bırakıp sokakta müzik yapmaya başladı. Yanmaz kardeşlere amcaları da saksafon çalarak eşlik ediyor. Ancak en çok beğeniyi toplayan Sadık’ın o hüzünlü klarnet çalışı. Her rastladığımızda Sadık, ‘Ah İstanbul’ parçasını klarnetiyle döktürüyor. Sebebini sorduğumuzda ise şarkıları kadar, cevabı da hüzünlü oluyor: “İstanbul’da yaşıyorduk biz. Artık orada bir evimiz ve ailemiz yok.” İzmirli vatandaşında ilgi odağı olan kardeşlerin en büyük arzusu cuma günü karnelerini alan diğer çocuklar gibi şanslı olabilmek. Okul özlemi çeken kardeşler yaşıtları gibi okul bahçesinde koşturmak istiyor.

KLARNETİN ANLATAMADIKLARI

Gazete olarak şu ana kadar birçok sokak sanatçısının haberini yaptık. Ancak Sadık, Acem, Ali Yanmaz kardeşlerin diğer sokak sanatçılarına oranla yaşları küçük, hikayeleri büyük. İzmirli vatandaş klarnet çalan Sadık’ı, darbukasıyla coşturan Acem’i, def’ine heyecanla vuran Ali’yi dinlemeden geçmiyor, hele ki Sadık’ın her defasında klarnetiyle çaldığı ‘Ah İstanbul’ parçasının sırrını öğrenmeden gitmiyor. Biz de merak edip sorduk. Anne ve babalarını bir trafik kazası sonucu kaybeden kardeşler, İzmir’e gelmeden önce İstanbul’da yaşıyorlardı. İstanbul’da çok daha iyi şartlarda yaşayan kardeşler kazanın ardından İzmir’e amcalarının yanına gelince birçok şey değişmeye başladı. İşte İstanbul’a, anne ve babasına olan özlemini bu parçayla yâd ediyormuş Sadık.  

Önceleri üç kardeş birlikte sokakta sanatını seslendiriyordu. Daha sonra Yanmaz kardeşlere amcaları da saksafon çalarak eşlik etmeye başladı. Grup topladıkları bahşiş karşılığında günlük ihtiyaçlarını karşılamaya çalışıyor. Ancak bu bahşişler üç kardeşin okula gitmesine çözüm bulacak kadar yeterli değil. Ailelerinin vefatının ardından okulu bırakmak zorunda kalan kardeşlerin en zor günü karnelerin alındığı Cuma günüydü. “Cuma günü öğrenciler önümüzden karneleriyle geçtiklerinde üzülmüştük” diyen Acem, aynı sevinci kendilerinin de yaşamasını diledi.