Yeşil Kartlı Roman Vatandaş

Dinlenerek geçirdiğim bir hafta sonunun ardından, taze bir enerji ile güne başladım. O gün tüm hastalarıma bu pozitif enerjimi yansıtmak niyetindeyim.

Çalıştığım yer Roman vatandaşların yoğun olduğu bir bölgede. Doğal olarak hastalarımızın bir kısmı onlardan oluşuyor. Uyuşturucu krizine girenler, esrar parası için kapkaç, hırsızlık ya da gasp yapanlar mı ararsınız. En basitleri ıvır kıvır konulardan kavga, gürültü patırtı çıkartıyorlar.

İlk hastam, ortalamanın üzerinde kiloya sahip bir roman vatandaş ve yanında aynı kilodaki annesi ile birlikte içeri girdi. Her iki boşluğunu tutup ‘Böğreklerim ağrıyor’ dedi.

Ağrı, yakınmaları itibariyle de mekanik bel ağrısı dediğimiz zorlanma, ya da üşütme kaynaklı bir ağrı gibiydi. Ancak ben yine de Film, Ultrason, kan ve idrar tahlilleri istedim.

Sonuçlar beklediğim gibi, böbrekleri temiz çıktı.

‘Gözünüz aydın. Böbrekler temiz çıktı’ dedim.

‘İyi de niye böbreklerim ağrıyor’ dedi.

‘Ama böbreklerde sorun yok’ dedim.

‘Sorun yoksa neden ağrım var böbreklerde?’ dedi.

‘Ağrı böbrek yatağı dediğimiz bölgedeki etlerden, kemiklerden, sinirlerden olabilir’ dedim.

‘Ne yapacağız?’ dedi.

‘Biraz kilo vermekle işe başlayabiliriz’ dedim.

‘Bunlar kilo değil, gaz’ dedi.

‘O zaman işe o gazları yok etmek için barsak doktoruna gitmekle başlayalım’ dedim.

‘Şimdi benim böbreklerimde sorun yok mu?’ dedi.

‘Yok’ dedim.

‘O zaman ben buraya boşuna mı geldim?’ dedi.

‘Boşuna gelmediniz. Bakın tahlil yaptık, film çektik, böbreklerin iyi olduğunu gördük’ dedim.

‘E şimdi siz beni tedavi etmeyecek misiniz?’ dedi.

‘Bakın bizimle ilgili bir hastalık çıkmadı. Ama ben size ilaç yazacağım. Şikayetleriniz devam ederse bir fizik tedavi doktoruna gidebilirsiniz’ dedim.

‘Biz buraya boşuna geldik. O zaman muayenemizi iptal edin’ dedi annesi.

‘Muayenenizi iptal edemeyiz. Kaydınız yapıldı, film çekildi, tahliller yapıldı’ dedim.

 ‘Hem bir hastalık bulamadınız hem de muayeneyi iptal etmiyorsunuz. Sadece ‘kilolusunuz’ diyorsunuz. Bunun için mi doktor oldunuz?’ dedi annesi.

Bir an için aklımdan çok çılgın düşünceler geçti. O dönemde aklımdan 10’a kadar sayarım. Bu sefer 40’a kadar saydım. Sabır çektim. Aklımdan geçenleri ertesi gün ‘Cinnet getiren doktor neşterle iki kadını doğradı’ şeklinde bir haber olarak gazetelerde görmek istemediğim için ‘Bayanlar! Bakın soracağınız başka bir şey yoksa diğer hastalara da bakmam lazım’ dedim.

Annesi ‘Bizim vergimizle maaşınızı alıyorsunuz, suçu kilomuzda bulmak dışında bir şey demiyorsunuz’ dedi.

‘’Allahım, yarabbim sanırım artık istifa ya da emekli olma zamanım geldi. Ya da birazdan biri ‘Kamera şurada diyecek’ diye düşünerek çaresizce etrafa baktım. Onlar söylene söylene dışarı çıkarken ekrana baktım. Hastanın adı soyadı ve yanında ‘yeşilkartlı’ yazıyordu. Bildiğiniz gibi Yeşilkart herhangi bir sosyal güvencesi ve imkanı olmadığı için ‘hastalandığında tedavi olabilsin, ilaç alabilsin’ diye devletin verdiği bir kart.

‘İyi ki bunlar sigortalı ya da emekli sandığı hastası değil. Maazallah kim bilir ne isterlerdi?’ diye korktum.

Enerjim düştü. Bünyem kaldırmıyor artık bu heyecanları.

‘Acaba emekliliğime kaç yıl kaldı?’ diye hesaplamaya başladım.

Yeşil Kartlı Roman Vatandaş