Derdimiz Ne?

Eğitim dilimizin yegane kaynağı ezber; halk, sanat, edebiyat konuşmak yerine siyaset konuşmaya eğilimli; suç ve kanunsuzluklar artış gösterirken insanlık sekteye uğruyor; ne istediğimizi bilmediğimiz için çoğu işimiz ters gidiyor; herkese akıl veriyoruz ama kendi aklımız bile kendimize yetecek konumda bile değil; sudan sebeplerden sıkıntı çıkarıyor, etrafımızdaki azınlığı da yok etmeye çabalıyoruz; yapılan haksızlıklara karşı sosyal medyada iki söz salladık mı bütün dizginler elimizdeymiş gibi mutlu oluyoruz; cahil cesareti ile bilge yanılgısını, dertlerimizi yarıştırıyor, ah alıyoruz; herkese göre en kıskanılan biziz, bizden başkası aşağı, aşağılık. Biz kimiz ve derdimiz ne? Bu soruyu son zamanlarda daha sık sorar oldum kendime. Komplekslerimizi bir kenara atmaya kalksak ne kadar kalır bizden geriye?
Bozuk, işlemeyen sisteme laf atmak ve ego tatmin etmek yerine yanlışı gür bir sesle haykırıp çözüm bulunmasına önayak olmamak niye? Hata bulmaktan ve zaten işlemeyen sisteme sallamaktan zevk mi alıyoruz? Ağlanacak hale gülmek, demek böyle bir şeymiş!
Peki kişisel yetersizliğimizin, her insanın hata yapabileceğini anlamamasına ne demeli? Neden hep “ben, ben ben?” Kınadığımız insanların yarısı kadar olamayışımız mı bizi bunu yapmaya ve sürdürmeye itiyor? Kendimize bakamayışımızın kaynağı hatalarla bezenmiş olmamız elbet.
Bir ülkede yaşayan insanların portresine bakarak o ülkenin geleceğini görebiliriz. Benim gördüğüm şeyde öfke, çok bilmişlik, dini istismar, anlam kargaşası, ego, ezber, kaos ortamı, kaostan beslenen ve gündeme yön veren azınlık var. Bu şartlar altında daha yaşanılabilir ve gerçekçi Türkiye yansıması olanlar çekinmeden sunabilir, tabii ütopik bir şey değilse (!)
 

Derdimiz Ne?