Zarif Oğlan…

Yedi adam biri bir gün

Bir aşk bir gün

Gereğini belledi

Ölüm girse koynuna

Ayırmaz aşkı yanından.

Yazıma Cahit Zarifoğlu’nun bu dizeleriyle başlamak istedim. Türk edebiyatının Zarif oğlanı…

Neden Zarif Oğlan? dediğinizi duyar gibiyim

Bu yakıştırmayı ona naçizane ben yaptım. Uzun boyu, nazikliği ve yakışıklılığının altında yatan nezaketiyle bence bu yakıştırmayı da hak ediyordur. Bu yakıştırma aslında ona yapılan ilk yakıştırma değildir. Lise yıllarında çok sessiz oluşu ve pek konuşmayışı arkadaşları tarafından ona “Aristo” lakabının takılmasına neden olmuştur. Aslında bu suskunluk yalnız kalmanın isteğidir. İnsanlardan uzak kalma isteğidir. Hatta bu yalnız kalma isteği onun lisede üç yılana mal olmuş sınıf tekrarı yapmasına ve edebiyat dersini tekrar almasına neden olmuştur.

Aslında kendisini keşfeden Necip Fazıl olmuştur. Necip Fazıl evinde verdiği şiir toplantılarının tamamına Cahit Zarifoğlu da katılmıştır. Cahit, Necip Fazıl’ın evinde bir sohbet meclisindedir. Herkes pür dikkat üstadı dinler ama yerinde duramayan Cahit ayağa kalkar ve evin içinde dolaşmaya başlar. Necip Fazıl’ın kitaplığına bakan, plaklarını karıştıran şair “Aristo”dan sonra ikinci lakabını Necip Fazıl’ın nüktedan sözleriyle alacaktır.

Cahit’in evin içinde dolaştığını ve kitapları karıştırdığını gören Necip Fazıl ona şunları söyler: ”Yahu burada muhteşem bir konser varken sen notalarla meşgulsün artist.” Kendisini pek sever ve bu sevgisi evlendirmeye kadar gitmiştir. “Zarifoğlu” soy ismi de zaten buradan gelmektedir. Bununla da kalmaz Şair-i Azam Necip Fazıl. Cahit’in yalnızlığının son bulmasını ister ve Cahit’i evlendirir. İçinde sürekli yalnızlığı ve kimsesizliği taşıyan şair Necip Fazıl’ın müdahalesi ile bu yalnızlıktan kopar ve artık hayatı bambaşka gözlerle bakar. Üstat ona münasip bir eş bulmuştur. Bu eş üstadın hocası Abdülhakim Arvasi’nin soyundan Berat Hanım’dır. Necip Fazıl’la birlikte Van‘a yalnız bir kalple giden Cahit, bu yolculuktan dolu bir kalple dönecek, kıyılacak nikâhta Cahit’in şahidi Necip Fazıl olacaktır.

Dinî/mistik öğeleri şiirlerinde barındıran Cahit Zarifoğlu, kapalı ve yoğun imgeleriyle İslamî duyarlılığı özgün bir biçimde eserlerinde yoğurmuştur. Madde-ruh ikilemi ve çatışması şiirlerinin ana konusunu oluşturur. Madde Batı’yı, ruh ise Doğu’yu temsil eder. Şiirlerinde Batı’nın diktatörlüğüne bir başkaldırı vardır. “İşaret Çocukları” adlı ilk şiir kitabında kullandığı kendine has imgelerle Türk şiirinde kendine özel bir yer açmıştır. “Yedi Güzel Adam” olan ikinci şiir kitabında ise yine İslamî yönü ağır basan şiirleriyle hem tasavvufa hem de toplumsallığa yönelmiştir. “Menziller” “Korku ve Yakarış” şiir kitaplarıyla mistik şiir çizgisinde olduğunu gösteren şiirler yazmıştır

Zarif Oğlan…