Aşk mı kurtarma operasyonu mu?

Bu köşe tam olarak adı gibi hepimizin hikayesi. İlişkilerdeki rollerimiz her ne kadar farklı olsa da aslında her ilişki kendi içinde bilinmezliğiyle heyecan veren bir yolculuktur. Bu yolculuğa kimliklerimizle adım atarız. Ben varım, çünkü bu yolculukta seninle kendimi daha iyi tanıyorum. Seni biliyorum, çünkü seni tanıdığımda aynada kendi yansımam dışında senin varlığını da gördüm. Ve sonunda biz oluyoruz, iki ayrı rengin tabloda birbirini tamamlaması gibi, birlikte bir eser yaratıyoruz. Osho bir kitabında aşktan şu şekilde söz etmiştir: ‘‘Aşk iki yalnızlığın birbirini kutsaması, ama birbirini yok etmemesidir.’’
Aşk -ya da adına siz ne demek isterseniz- iki kişinin bireyselliğini kaybetmeden ortak bir hikaye yazmaya cesaret edebilmesi olduğunu düşünüyorum. Peki biz olma sürecinde “ben’’i kaybettiğiniz oldu mu hiç? Tam bu noktada dengeyi iyi kurabilme söz konusu oluyor. Bir ilişkinin içerisinde olduğumuzda zaman zaman kendimizi ikinci plana atıyoruz ve ortak noktalara, isteklere hatta hobilere daha çok önem veriyoruz. Kişinin kendi isteklerini ve ihtiyaçlarını yok saymadan devam edebilmesi ve o dengeyi kurabilmesi en büyük mücadele haline geliyor. Kim olduğumuzu, sınırlarımızı, bizi biz yapan özellikleri, yaşam tarzımızı belli bir noktaya kadar ön planda tutmak ilişkide rollerin karışmamasını sağlayabilir. Bu roller sarsıldığında bazen kendimizi bir ebeveyn, bir terapist ya da kurtarıcı rolünde buluruz. Partnerinizin her probleminde yanında olmayı istemek, onu korumak, ona yardım etmek “kurtarıcı’’ profiline bürünmenize sebebiyet verebilir. Bir süre sonra bu anne şefkatine hatta partnerin terapisti olmaya kadar uzanır. Kurtarıcı rolünü üstlenen kişi, her an güçlü olma yüküyle baskı altında hissederken diğer taraf bağımlı bir duruma düşer ve sürekli yardım beklentisiyle, sorunlara karşı duyarsızlaşır. Eminim ki bir çok kişi kendini böyle bir döngünün içinde bulmuştur. Peki bu döngünün sebebi ne olabilir hemen size açıklamak istiyorum. Çoğunlukla ilişkide üstlendiğimiz roller; geçmiş deneyimlerimiz, aile yapılarımız ve kişilik özelliklerimizle şekillenir. Örneğin, çocukluğunda büyük sorumluluklarla baş etmiş kişilerin, kurtarıcı rolünü üstlenmesi oldukça olağandır. Bu durum başlarda iki taraf içinde sorun değilmiş gibi gözükse de zamanla yıpratıcı ve tüketici bir hal alır. Çünkü ilişkinin alma verme dengesi bozulmuştur ve sürdürülebilir olmaktan çıkmıştır. Masaldan uyanır ve aşkın karmaşık, çelişkili ve derin doğasıyla başbaşa kalırız.
Birbirimizi iyileştirmek, kurtarmak veya terapist gibi davranmak yerine, birbirimizi desteklemek, anlamak ve kabul etmek üzerine kurduğumuz sağlıklı bir ilişki, uzun vadede sürdürülebilir olacaktır. Bu yazının sonuna gelirken kendinize bu soruyu sormanızı ve düşünmenizi istiyorum: ‘‘Kendi kimliğimi koruyarak bu ilişkide var olabiliyor muyum?’’

Aşk mı kurtarma operasyonu mu?