Otizmli babasının ‘bakımevi’ çığlığı

ÇAĞLA GENİŞ - ÖZEL HABER

İzmir’in Menemen ilçesinde yaşayan Özçapkın ailesinin 27 yaşındaki ağır otizmli oğulları Muhammet yaklaşık 7 yıldır bakımevinde yaşamını sürdürüyor. Kaldığı bazı bakımevlerinde fiziksel şiddet de gören oğluna evinde bakmak istediğini ancak ilerleyen yaşı ve eşinin sağlık sorunları nedeniyle özellikle kriz anlarında tek başına baş etmekte zorlandığı anlatan Bülent Özçapkın, 3 yıldır Afyonkarahisar’da bir bakımevinde kalan oğlunun yerinin değiştirilmesini istiyor. Artan maliyetler nedeniyle sık sık ziyarete gidemediğini dile getiren Özçapkın, oğlunun İzmir’de bir bakımevine yerleştirilmesi için yetkililere seslendi.

BAKIMEVLERİNDE ŞİDDET GÖRDÜ

27 yıl önce oğlu Muhammet’in dünyaya gelişiyle otizm ile tanışan baba Bülent Özçapkın, “Otizm teşhisi konulduktan sonra özel eğitim alması için Menemen’de bir okula yazdırdık. Otizmin ne olduğunu bilmediğimiz için zamanla iyileşecek sanıyorduk. Oğlumuz ağır otizmli olduğu için kriz geçirdiği anlarda baş etmekte zorlanıyordum. Kendine zarar veriyordu. Yaşımız da ilerleyince güçten düştük, ayrıca eşimin sağlık sorunları nedeniyle bir yandan da sürekli hastanelerde geçiyor hayatımız. Bu sebeplerle 2015 yılında oğlumuz Menemen’de bir bakımevinde kalmaya başladı. Bir gün ziyarete gittiğimizde vücudunda darp izleri gördüm. Şiddet uygulamışlardı. Şikayette bulunduk ancak suç deliline rastlanmadığı gerekçesiyle dava açılmadı. Daha sonra Torbalı’da bir bakımevinde bir sene kaldı. Orada da şiddet olayı yaşadık. Her ziyarete gittiğimizde vücudunda darp izi var mı diye bakıyordum” diye konuştu.

3 YILDIR AFYON’DA KALIYOR

Kurum yetkililerin şikayetleri sebebiyle ağır otizmli olan oğlunun sık sık bakımevi değiştirmek zorunda kaldığını söyleyen Özçapkın, “Daha sonra oğlumu Burdur’da bir bakımevine gönderdiler. 1 yıl kaldıktan sonra ‘Bu çocuğu burada istemiyoruz’ dediler. Konya’da bir bakımevini tavsiye ettiler, mecburen kabul ettik. Ama bakıcılar çok ilgisiz ve bilinçsizdi. Ne yapacağız diye düşünürken Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğüne başvurdum. Oğlumun yeniden İzmir’de bir bakımevine verilmesini istedim. Böyle bir şeyin mümkün olmadığını, hiçbir bakımevinin oğlumu kabul etmediğini söylediler. Ankara’ya kadar telefonlar açtım… Daha sonra benden habersiz oğlumu Afyonkarahisar’da bir bakımevine gönderdiler. Yaklaşık 3 yıldır orada kalıyor” ifadeleri kullandı.

BU ÇOCUK TERÖRİST Mİ?

“Ben son günlerimi çocuğum ile geçirmek istiyorum” diyen Özçapkın, yetkililere şöyle seslendi: “İzmir’de hiçbir bakımevi oğlumu istemiyor. Hepsinde aynı muamele ile karşılaşıyoruz. Bize imkan sağlasınlar, yanımıza bakıcı versinler ve çocuğumuz bizimle yaşasın. Uygun bir ev bul dediklerinde bulamıyorum çünkü tek maaşla ev geçindiriyorum. Evi bulduk diyelim, bir tane yardımcı bize şart. Çok hareketli bir çocuk tek başıma bakmam mümkün değil. Ayrıca eşimin sağlık sorunları var, vaktimizin çoğu hastanelerde geçiyor. Hep bizi sayıklıyormuş, ‘Eve gidelim’ diyormuş. Herkesin bir hayali var. Bizim hayalimiz de bu. Başka bir şey istemiyoruz. Hep bunun hayaliyle yaşıyorum. Yıllardır uyku uyuyamıyorum. Aklıma hep oğlum geliyor. Acaba şu an ne yapıyor, neler yaşıyor diye… Aile çocuğundan uzak, çocuk mutsuz! Artık bu duruma bir çözüm bulunsun. Ben emekli maaşımla geçiniyorum. Ayda bir kere anca oğlumuzu görmeye gidebiliyoruz. Bilet ücretleri çok fazla, üstelik gittiğimizde konaklamamız gerekiyor. Sesimizi kimsenin duymaması bizi çok üzüyor. Bu çocuk terörist mi neden kimse istemiyor İzmir’de? Devlet bize kapıları kapattı.”