Otizm annesinden kahreden dua: Benden önce ölsünler ki…

ÇAĞLA GENİŞ-ÖZEL HABER
Türkiye’de otizmli bir evlada sahip olan aileler, ‘Benden sonra çocuğuma ne olacak?’ kaygısı yaşıyor. Annelerin birçoğu her gün çaresizlik içinde ‘Benden önce ölsün ki kimseye muhtaç olmasınlar’ diye dua ediyor. Tıpkı evli ve otizmli iki çocuk annesi Gülsüm Polat Gülşen gibi… Bu konuda konuşurken durgunlaşıyor, kaybolan ve bakım evlerinde darp edilen otizmli çocukların haberlerini okudukça artan korkularından bahsediyor: “Sürekli ben ölürsem onlara ne olur diye düşünüyorum. Onlara kim bakar, kim sever, kim başlarını okşar? Hiçbir anne babadan duyamazsınız bunu. Bir anne nasıl evladı kendinden önce ölsün diye yalvarır? Hiçbir anne çocuğum benden önce ölsün diye dua etmek istemez ama bizim çevremizde o kadar kişiden duydum ki bunu.”
BİRÇOK ŞEYİ BİRLİKTE ÖĞRENDİK
Oğulları Mert ve Çınar’ı kucağına aldıktan kısa bir süre sonra kendini yıllarca süren bir ‘otizm’ mücadelesinin içinde bulduğunu anlatan Gülşen, “2012 yılında evlendim, eşim araba tamircisiydi. Sıradan bir hayatımız vardı. Mert’i 7, Çınar’ı ise 6 yıl önce kucağıma aldım. Kısa bir süre sonra ikisinin de gelişimlerinde bazı anormallikler olduğunu fark ettim. Defalarca acaba otizmli olabilirler mi diye düşünüp araştırmaya başladım. Mert, 3 yaşına geldiğinde konuşmamaya başladı. Doktora götürdüğümüzde ikisine otizm teşhisi konuldu. Adeta yıkılmıştım, ağlama krizine girdim. Uzun süre kendime gelemedim. Ama evlat bambaşka bir şey… Bir gün, onlar için yeniden ayağa kalkmaya ve kendimi toplamaya karar verdim. Birçok şeyi beraber öğrendik, düştük, kalktık… Zaman içerisinde otizm ile yaşamaya alıştım. Daima onlar için ne yapabilirim diye düşünüyorum” ifadelerini kullandı.
ÖĞRETMENLER ÇOCUKLARIMI İSTEMEDİ
Kaybolan ve bakım evlerinde darp edilen otizmli çocukların haberlerini okudukça korkularının arttığından bahseden Gülşen, şunları söyledi: “Kaybolan ve bakım evlerinde darp edilen otizmli çocukların haberlerini okudukça korkularım daha da artıyor. Sürekli ben ölürsem onlara ne olur diye düşünüyorum. Onlara kim bakar, kim sever, kim başlarını okşar? Hiçbir anne babadan duyamazsınız bunu. Bir anne nasıl evladı kendinden önce ölsün diye yalvarır? Hiçbir anne çocuğum benden önce ölsün diye dua etmek istemez ama bizim çevremizde o kadar kişiden duydum ki. Benden önce ölsün ki kimseye muhtaç olmasınlar. Maalesef anaokulunda pek hoş karşılanmadık, öğretmenler çocuklarımı istemedi. Ama özel eğitim aldıkları öğretmenleri onlara tam bir aile oldu. Biz otizmi sevgiyle aşacağız, asla pes etmeyeceğim. Belki onlar da bana bir gün ‘anne’ der ve dünyalar benim olur. Diyemeseler de yanımda oldukları için çok mutluyum. Yıllarca sürecek bir mücadelenin içinde olmak kolay değil. Panik atak hastası oldum ama kendimden geçtim artık. Tek derdim onlara bir şey olmaması. Hiçbir zaman pes etmedim, pes etmek üzere olan arkadaşlarıma da destek oldum.”

Haber Merkezi