Anneler Günü’nü Kutlayın Tabii Ama...

Bu gün anneler günü. Hemen tüm arkadaşlarım sosyal medyada annelerini ne kadar sevdiklerini, annelerinin onlar için ne kadar değerli olduğunu yazacak, şirketler de fırsattan istifade, daha fazla ürün satmanın yolunu ‘duygu dolu’ reklamlarda arayacak, ‘annenizin gönlünü fethetmeniz için almanız gerekenleri önerecekler.

Günümüz sistemi herkesi aynı davranışı yapmaya zorluyor. Hayallerimizi, ideallerimizi, sevgiyi, aşkı para karşılığında satın alabileceğimizi, paramız olmadan hiç bir değerinizin olmadığını, yaşamımızı sürdürebilmek için gerekli tüm koşulları yalnızca parayla sağlayabildiğimizi düşündürtmüyor mu? Buna ister kapitalist sistem, isterseniz tüketim toplumu alışkanlığı, isterseniz de emperyal davranış ithalatı deyin. Ya da ismi her neyse ne!

Yapacak bir şey yok! Herkes öyle yapıyorsa öyle yapılacak. Benim rahmetli, garip köylü anam bile, bunca reklamdan sonra bu gün için hediye bekler, ‘Analar Günü’nde alınan hediyeleri büyük bir mutlulukla açar, aramayan, hediye almayan diğer çocuklarına kızardı.

Alabiliyorsanız alın, mutlu edin. Alamıyorsanız sarılın, sevin, sevginizi gösterin yine mutlu edersiniz.

Onu için o konuyu geçiyorum.

Anneler günü ile ilgili olmasını arzuladığım bu yazıya nasıl başlayacağımı bilemedim. ‘Ana gibi yar olmaz’dan yola çıkarak annelerin değerini anlatarak mı yoksa ‘artık annesiz biri’ olduğum için içimi kaplayan hüzünden mi bahsederek başlasam? Çocuğu için canını vermeye hazır ve razı anneleri mi yoksa çoluğu çocuğu bırakıp gidenlerin hikayesini mi? Anne babası için işini gücünü bırakıp onlara bakan evlatları mı, anne babasına sırtını dönenleri mi? ‘Çoluğum çocuğum aç kalmasın, iyi yaşasın’ diye boğazından kısan anneleri mi, onların son günlerinde onlara bir lokmayı çok gören evlatları mı anlatsam? Bu ve bunun gibi birçok örnek verebiliriz. Neyi yazarsak yazalım hep diğer bir tarafı mutlaka olacak. Tıpkı “annenize sarılın, değerini bilin” dediğimizde ‘ölüm’ gerçeğinin de olduğunu unutmamamız gerektiği gibi.

Ölüm... Her canlı, doğar, büyür ve ölür. Dünyada ‘kesin’ olan şeylerden biri. Sonsuza kadar yaşayan hiç olmamıştır. Annelerini kaybedenler evlatlar, evladını kaybeden anneler var. O anneler ki evlatlarının kokusunu doyasıya içine çekmek için ölmeye bile razı.

Tekrar okurken benim bile canım sıkıldı. Ne yani annemize sevgimizi göstermeyelim mi? Gösterelim tabii ki. Ama gösterirken göz çıkarmayalım olur mu? Biz annelerini kaybeden insanları da düşünerek yapın bunları.

Annemize sevgimizi gösterin tabii ki. Nasıl gösterebiliyorsanız. Hatta mümkünse, yapabiliyorsanız bir güne sığdırmayıp bunu bütün bir yıla yayın. Mesela yarın ya da öbür gün bir paylaşımda “Anne seni çok seviyorum” deyin gözümüze batmaz. Ama bugün…

Neyse... Kusura bakmayın. Ne istiyorsanız onu yapın. Ben rahmete intikal etmiş anamın ve anneliği hak eden bütün annelerin anneler gününü kutluyorum.

Anneler Günü’nü Kutlayın Tabii Ama...