Hayatım Bu Akşam Yemekte Ne Var?

Erkek: Hayatım bu akşam yemekte ne var?

Kadın: Bilmem. Ne var?

Erkek: Dalgamı geçiyorsun benimle canım benim. Yemekte ne var?

Kadın: Dalga geçmiyorum bende aynı şeyi sana soruyorum ‘Yemekte ne var?’

Erkek: Tövbe estağfirullah. Ne oldu yine iş yerinde o Yeşim manyağı ile kavga mı ettiniz?

Kadın: Yoo. Artık ona da alıştım. O yokmuş gibi düşünüyorum artık.

Erkek: O zaman sorun ne?

Kadın: Sorun sensin canım. Senin tavırların…

Erkek: Hayda. Bugünkü kum torbası benim o zaman. Bir şeyler olmuş ve bunun hıncını benden çıkaracaksın. Kaç kere işi bırak dedim sana.

Kadın: İşi bırakmamın konu ile ne ilgisi var?

Erkek: Şu ilgisi var canım; iş seni çok yoruyor, yetmiyor iş yerindeki diğer insanlarda seni fazlasıyla yoruyor ve bu evimize yansıyor.

Kadın: Yani iş yerinde yaşadığım sorunları sana anlatmayayım mı? Eve geldiğimizde işi işte mi bırakalım? Birbirimize yaşadığımız sorunlardan bahsetmeyelim mi? Bu durum seni rahatsız etmiş anlaşılan.

Erkek: Hayatım tabii ki bahsedelim. Ama senin çalışmana ne gerek var? Hem çocuğumuzu sen yetiştirsen daha sağlıklı olmaz mı?

Kadın: Seninle tanıştığımızda çalışıyordum değil mi?

Erkek: Evet.

Kadın: Benim çalışan bir kadın olduğumu, kariyer yapmak istediğimi biliyordun. ‘Seni destekliyorum’ demiştin.

Erkek: Doğru. Öyle dedim ama…

Kadın: Ama?

Erkek: Ama çok yoruluyorsun hayatım. Bu da senin sinirini bozuyor.

Kadın: Yani bunca yıl okuduğum okulları, tezleri, çalışmaları boş vereyim, bütün gün evde oturup ‘Akşama ne yapsam?’ diye düşüneyim öyle mi?

Erkek: Öyle deme. Çocuklarımız olduğunda da onları kendi elinle büyüteceksin. Bakıcının elinde olmasındansa senin elinde büyümeleri daha doğru değil mi?

Kadın: Peki acaba sen neden işini bırakıp bunları yapmıyorsun?

Erkek: Saçmalama. ‘Ev erkeği’ diye bir şey var mı? İnsanlar ne der sonra?

Kadın: ‘Adam eşi ve çocukları için kariyerini bıraktı’ diye takdir ederler.

Erkek: Tabii canım. Ne demezsin. Annem babam duysa kalplerine iner.

Kadın: Benim annemler işi bırakmamı garipsemezler yani.

Erkek: Hayır onu demiyorum ama yani toplum kadının işini bırakmasına o kadar da garip bakmaz.

Kadın: Bak hayatım, bende en az senin kadar okudum, işimde bu seviyeye gelinceye kadar en az senin kadar çabaladım. Benim işimi bırakmamı tavsiye etmek yerine acaba başka bir şekilde yardım etmeye ne dersin?

Erkek: Ne yapayım?

Kadın: Mesela eve girer girmez ‘Bu akşam yemekte ne var?’ diye sormak yerine ‘Hayatım bu akşam ne yiyelim ya da ne yapalım?’ demeye ne dersin?

Erkek: İyi de ben yemekten ne anlarım?

Kadın: Çok iyi yemek yiyorsun ama.

Erkek: Yemek de mi yemiyelim? Bütün gün bilmem neremden ter akıncaya kadar çalışayım, eve gelince de yemek yemiyelim öyle mi?

Kadın: Ben onu demedim. Yiyelim tabii. Ama mesela yemeği yapmaya ne dersin?

Erkek: Yavrum ben yemek yapmayı bilmiyorum ki?

Kadın: Pardon canım. Çok özür dilerim haklısın. ‘Yemek yapmak’ kadınların doğuştan içlerinde olan özelliklerinde biri zaten. Ama gel gör ki benim içimde o ‘genetik kod’ yok bende. Yemek yapmaktan hoşlanmıyorum. Hele bana yardım etmemenden hiç hoşlanmıyorum. Hele hele ‘Ne yiyoruz’ demen beni çok irrite ediyor.

Erkek: Bence sen bir şeye kızmışsın. Bunu bahane ediyorsun. Neye kızdın? Ne oldu?

Kadın: Allahım bana sabır ver….. 

Hayatım Bu Akşam Yemekte Ne Var?