Kalp ve Mantık Arasında Sıkıştım

‘Neden canın sıkılıyor?’ diye sordu.

‘Nerden çıktı bu şimdi?’ diye sordum şaşırarak. Öyle ya uzun zamandır görüşmüyorduk bile.

‘Yazını okudum. Bir şeye canın sıkılıyor belli’ dedi.

‘Bildiğin klasik sorunlar işte. Aşk, gönül meseleleri. Kalbim ve mantığım arasında çatışma sürüp gidiyor. Bundan dolayı da mutsuzum’ dedim.

‘Desene çıkmazdasın. Kalp ve mantık çatıştı mı o işin içinden çıkış çok zordur. Seni çok iyi anlıyorum’ diye yazdı.

‘Çok yardımcı oldu cevabın çok teşekkür ederim’ dedim biraz da kızarak.

‘Biliyorum istediğin cevap bu değil ama gerçekler böyledir. Arada kalmak çok kötüdür. Birinden birini seçmelisin’ dedi.

‘Kimi seçmeliyim? Mantığım bu ‘şu şu sebeplerden dolayı çok zor’ derken kalbim ‘valla ben ondan başkasını istemiyorum’ diyor. Ne yapmalıyım? Sence’ diye sordum.

‘Bak şimdi; Mantık çok soğuktur, duygusuzdur, hayatın gerçeklerine göre hareket eder. Kalp ise keyifçidir. Nereden zevk alırsa onun peşinden gider. Çoğu zaman da hayatın gerçekleri ile ters düşer bu keyifler. Mümkün olsa ikisinin de dediğini yapma o zaman. Yalnız kal’ dedi.

‘Yani yalnızlık iyi midir?’ diye sordum.

‘Her insan eninde sonunda yalnız kalacak. Şu anda evli, çocuklu ve mutlu olduğunu varsayalım. Çocuklar bir süre sonra evlenip gidecekler. Eğer şanslıysan birkaç ayda bir ya da bayramlarda seyranlarda yanına uğrayıp hal, hatır soracaklar. Eğer şanslıysan eşinden önce ölürsün. Yok eğer eşin senden önce ölürse o daha da kötü. Bunca yıldır alıştığın kişi de olmayacak. Bu durum çok daha fazla canını yakacak. Belki eskilerden birkaç dost -ki onlarda senin hatırlarlarsa- arayıp hal hatır soracaklar. Sonrası belki bir huzur evi falan işte. Ki bence orası pek çok yalnız insanın bir araya gelmesi açısından harika bir yer. Orada belki biraz mutlu olabilirsin. Ama sonunda yine yalnız öleceksin. Yalnızlık bu hayatın bir gerçeği. Yalnız geldik, yalnız öleceğiz’ dedi.

‘Sanırım sen hep yalnız kalmaya niyetlisin’ dedim.

‘Yok sadece daha gerçekçiyim. Öyle toz pembe görmüyorum hayatı’ dedi.

‘İyi değil bu ya. Aşırı mantık’ dedim.

‘Aşırı mantığa ‘yoo öyle değilim’ demeyi çok isterdim ama evet aşırı mantıklıyım. Duygularımda hareket etmeyi de denedim. Aşırı sağlıksız oluyor, yoruyor, üzüyor, gerçek hayatla pek de bağdaşan bir şey değil. Bence mantık iyidir. Sen de dene’ dedi.

‘Yani ne yapayım?’ dedim.

‘Yanisi şu; mantığın peşinden gidersen çok üzülmezsin. Çünkü mantık için öncelik bedenin ihtiyaçlarıdır. Öncelik her zaman sensin. Kalp ise zevklerin peşinden koşturur. O zevklere ulaşmak için sen dahil hiçbir şeyi umursamaz. Çok üzülürsün’ dedi.

‘Yani yalnız kalmak da üzücü bence.’

‘Yalnız kalmak hayatın bir gerçeği. Biraz üzülürsün. Ama alışıyorsun. Merak etme’

‘Peki’ dedim.

Mantığım ‘Doğru söylüyor’ derken, kalbim ‘Ah şimdi onun yanında olmalıydın’ diyordu.

Kalp ve Mantık Arasında Sıkıştım