Mutlu Adam Üretemez

‘İşin sırrı ayrılıktadır. Mutlu olan adam üretemez’ dedim.

‘Bence de’ dedi Cem Tekin.

‘İyi de senin burada bana muhalefet olman gerekiyordu’ dedim .

‘Ama doğru söyledin. Çünkü bende ayrıldığımda yazdım en duygusal şiirlerimi’ dedi.

‘Oğlum var ya! İkinizde psikopatsınız’ dedi  Cemal . ‘Sıktınız ya! Her seferinde ‘Aşık olmalıymışız ama kavuşmayacakmışız’  Nasıl bir düşünce sizinki?’  diye öfkeli bir şekilde konuştu.

‘Sen hiç aşık oldun mu?’ diye sordu ona Cem.

‘Oldum ya da olmadım. Nereye varmaya çalışacağız? Yine çocukluğuma ya da anamın karnına mı döndüreceksin beni? Yok babam anamın karnına elini koymamış da, yok bana şarkı söylememiş de ondan mutsuzmuşum’ mu diyeceksin yine?’ diye cevapladı Cemal.

‘Olabilir dostum. Sakin ol. Bu senin değil, babanın suçu. Sen orada etkilenensin sadece’ dedi Cem.

‘Yani ben sevdiğim kızla evlendim diye sizi anlayamam öyle mi?’ dedi Cemal.

‘Anlayamazsın. Ayrıldıktan sonra içini yakan duyguları ve onların getirdiği üretkenliği bilemezsin’ dedim.

‘Eski güzel günleri düşünürken içinden geçenler, Ona tekrar kavuşma, onunla beraber olma hayali ne güzeldir’ dedi Cem.

‘Onunlayken neden aynı şeyleri hissetmiyorsunuz peki birader?’ dedi Cemal.

‘Sen hiç çölde günlerce susuz kalıp suyun hayali ile yaşadın mı?’ dedi Cem.

‘Suyun varken boşuna harcamasan daha iyi değil mi?’ dedi Cemal.

Cem ile birbirimize baktık. Cemal doğru bir noktaya temas etmişti. Neden beraberken aynı duyguları yaşamıyorduk? Neden mutlu olduğumuzda içimizden bir şey yazmak gelmiyordu. Bir an için Cemal’in söylediğinin doğru olduğunu düşündüm. ‘Ben anormal miydim?’ Belki de öyleydim. Lise edebiyat öğretmenim beni Fuzuli’ye benzetirdi. Sevgiliye kavuşmayı istemeyen ve kavuştuğunda her şeyin biteceğini düşünen Leyla ile Mecnun’un yazarı, Divan Edebiyatı şairi.

‘Eğer sen yaşanan bir kaybın arkasından bir yas tutmuyorsan o kaybı kalbinin en derin yerinde hissetmiyorsan, o kaybına bir şiir yazmadıysan beni zaten anlayamazsın’ dedi Cem.

‘Bendeydin, benimleydin

Kadınım, eşim, yoldaşım, paydaşım

Dostum, sırdaşım

Ve yakınım, arkadaşım

Sonra bir baktım

Gitmişsin

Sırtıma saplanan bıçağım

Celladım, urganım, darağacım

Vur tekmeyi artık

Hazırım’ diye devam etti Cem buğulu sesiyle.

Ortam birden sessizleşti. Sonra ‘Gördün mü? Bunları bilmezsin Cemal’im’ dedim.

‘Ben bilmeyeyim abi. Gerek yok. Siz yazın güzel güzel. Size iyi acı çekmeler. Beni evde hiç acı çektirmeyen karım bekler. Size de iyi geceler’ dedi Cemal.

‘Valla şiir gibi oldu. Bak zorlasan olacak’ dedi Cem.

Gülüştük arkasından. O sevdiğine giderken biz acılarımız ile baş başa kalmıştık…

Mutlu Adam Üretemez