ONUN VE BENİM HİKAYEM

Bu akşam deniz kenarında akşam yürüyüşü için dolaşırken bir arkadaşıma rastladım. Deniz kenarındaki taşların üzerinde bir grup arkadaşı ile içiyordu. Uzun süreli bir ilişkisine yeni nokta koyduğunu biliyordum. Daha önce bu konuda da biraz dertleşmiştik.

Selamlaşmadan sonra ‘Nasıl gidiyor bakalım? Bir gelişme var mı?’ diye sordum.

‘Abi sana da bir şey söylenmiyor ki’ dedi.

‘Neden’ dedim.

‘Yarın gazetede bir arkadaşıma rastladım, şöyle şöyle dedi diye yazarsın’ dedi gülerek

‘Valla bak söz. Yarın yazmayacağım’ dedim.

 Ama başka bir gün yazmayacağım diye bir söz vermemiş olduğumdan bugün yazıyorum.

Muhtemeldir ki bu yazıyı okuduktan sonra da bir daha bana bir şey söylemeyecektir,  ama ne yapalım?

Sonuçta her gün yazmaya yeni başlayan bir yazar olarak yazılabilecek her şeyi yazmak zorundayım. Buradan hassas ve duygusal Yayın Yönetmenim Erdal Bey’e de sevgilerimi gönderiyorum. Amacım diğer pek çok yazar gibi ‘yayın yönetmenime yağ çekmek’ değil. Çünkü yazımı öğlen 12’ye kadar bitirip gönderemediğimde yazdığı mesajlardan öyle biri olduğunu görüyorum. Son derece nazik bir şekilde  ‘Deniz hocam köşeniz boş ve mahzun mahzun bize bakıyor’ diye ‘Sayın yazar gönderin artık şu yazıyı manasında ‘ yazıyor. Hak verirsiniz ki böyle mesajlar yazan birinin kaba biri olma olasılığı yok.

Haliyle bende de bir an önce bir konu bulma ve yazma telaşı başlıyor. Onun için ne bulursam hemen atlıyorum.

Tabi burada eski sevgilime de ‘gözlem’  yeteneğime vurduğu darbeden dolayı bir teessüf göndermek istiyorum. Beraber olduğumuz dönemde ne zaman etrafıma baksam ‘Bu sefer hangi kıza bakıyorsun?’ diye alaycı bir şekilde sorardı. ‘İnsanları gözlemliyorum. Ne yaptıklarını, hikayelerinin ne olabileceğini merak ediyorum‘ derdim. Gerçek de buydu zaten.

Ama o kadınsı kıskançlığı ile ‘Sen yazar mısın?  Bırak Allah aşkına. Etrafı kesmenin adı ‘gözlem’ oldu şimdi’ diye söylenir, etrafı gözlemlemek konusunda içimdeki tüm isteği öldürürdü.

Kısmette yazarlık da varmış demek ki. Şu an yanımda olsa ‘Nasıl buluyorsun yazılarımı? Becerebiliyor muyum?’ diye sormak isterdim ona. Muhtemelen yüzünü ekşitip ‘Bunlara yazı mı diyorsun Allah aşkına. Yılmaz Özdil  daha güzel yazıyor’ diye güler geçer, çıtayı oldukça yükseğe çıkartırdı.

Her neyse. Konuyu dağıtmadan arkadaşıma döneyim. Neticede o da şu anda ne yazacağımı merakla bekliyor olmalı.

‘Yarın yazmayacağım’ deyince bunu ‘söz’ kabul edip konuşmaya başladı.

 ‘Bir gelişme yok be abi’ dedi.

‘Ne olacak peki?’ dedim

‘Ne olacağı var mı abi. Herkes yoluna bakacak. İkimizde genç insanlarız ve hayatımıza başka insanlar girecektir’ dedi.

‘Kolay mı peki? Bu kadar zamandır berabersiniz. Hemen hayatına başkalarını alabilecek misin?’ dedim

‘Kolay değil tabi ki abi. Ama hayat devam ediyor. Sonuçta dünyaya gelirken birine yapışık olarak doğmuyoruz’ dedi.

‘Madem böyle her akşam niye içiyorsun peki’ dedim.

‘Abi bende böyle unutmaya çalışıyorum’ dedi.

Düşüncelere daldım. Aklıma eski kız arkadaşım geldi. Evliliğin kapısından döndüğümüz 3.5 yıllık bir ilişkimizden 1 ay sonra başka biri ile beraber olduğunu görmüştüm. ‘Ben böyleyim. Benim için bitmişse unuturum’ demişti. Çok şaşırmıştım.

Herkesin farklı bir unutma yolu vardı demek ki.

‘Abi ne düşünüyorsun? Daldın’ dedi.

‘Yazsam bunları diye düşünüyorum’

‘Abi sen bence kendi yaşadıklarını da yaz’ dedi.

‘Peki’ dedim.

Geldim eve. Hem onu hem de kendimi yazdım.

ONUN VE BENİM HİKAYEM