Yazıları okuyorum ama

‘Abi ya çok güzel yazıyorsun. Yazıyı adeta yaşıyorum, oradayım sanki. Acaba sonra ne olacak diye merak ediyorum. Sonra bir bakmışım ki bitmiş’ dedi.

‘Ne güzel şeyler söyledin. Mutlu ettin beni. Sana öyle hissettirdiysem demek ki iyi tasvir yapıyorum’ dedim.

‘Valla çok güzel yazıyorsun’ dedi.

‘İyide benim yazdıklarıma hiç beğeni yaptığını, yorum yaptığını ya da paylaştığını görmedim. Doğruyu söyle, bana moral vermek için mi söylüyorsun bunları’ dedim göz kırparak.

‘Abi valla doğru söylüyorum ya. Hatta geçen yazdığın ‘Sevdiğini kaybetmek Nasıl bir şey?’ yazısında sanki o teknede bende vardım. Sizinle beraber o sehpadan bozulma çilingir sofrasında oturdum, sohbeti dinliyormuş gibi hissettim. Yeri gelmişken, abi beni de götür be bir gün o arkadaşların yanına’ dedi.

‘İyi de sen içki içmezsin ki’ dedim.

‘Olsun be abi. İçki içmek şart mı? Önemli olan o ortamda bulunmak, sohbete katılmak değil mi?’

‘İyide ayık sarhoşun sohbetinden anlamaz derler’ duymadın mı?’ dedim.

‘Abi sen beni götür, ben anlarım. Söz en güzel şarabı alıp geleceğim o arkadaşlara’ dedi.

‘Sorarım Taco’ya. Vize verirse, gelirsin’ dedim.

‘Abim be. Büyüksün be’ dedi.

Telefonumdan Facebook sayfamda paylaştığım eski yazılarımı açtım. Kim beğenmiş, kim yorum yapmış, kim paylaşmış hepsine teker teker baktım. Henüz Yılmaz Özdil gibi ‘Beni günde beş milyon kişi okuyor, beğeniyor, paylaşıyor’ diyecek kadar popüler değilim. Şimdiye kadar en popüler yazı olan ‘Aşk, Otobüs ve Ankara’ yazısı bile en fazla 1000 defa paylaşılmış.

Hemen facebook sayfama girip sayım yapmanıza gerek yok. Sizi mi kıracağım? ‘500 olsun’.

‘Bak bakarım, bakıyorum’ diye tehdit ediyorsunuz. ‘Buyurun bakın bakalım’ diyorum.

Tabi işin içine paylaşandan görüp de paylaşanı da katın lütfen.

Misal ben beğenip paylaştım, sen sayfamda gördün paylaştın, sen daha popülersin, binlerce arkadaşın var, senin sayfandan da 30 kişi gördü paylaştı gibi. Bu silsile birden binlere, on binlere ulaşmanı sağlar. Ben henüz milyonlara ulaşamıyorum, biliyorum.

Neden ulaşamıyorum? Yanımda o arkadaşım vardı ve bunun ‘hıncını’ ondan çıkarmak niyetindeydim.

‘Sen harbiden benim yazıları okuyor musun?’ dedim.

‘Abi valla okuyorum. İstediğini sor’ dedi.

‘Söyle bakalım Mahalle Bakkalımızın adı nedir?’ dedim

‘Muhittin. Hatta Ziya Amca da varmış hemen karşısında’

‘Peki eski sevgilimin adı ne?’ dedim.

‘Abi bende onu soracaktım bak. Sürekli birilerinden bahsedip duruyorsun. Sanırım kapanmamış bir yara var. Ama ablanın hiç adı geçmiyor yazılarda’

‘Ne yarası be’ diye zoraki gülümsüyor gibi yaptım.

‘Abimsin, büyüğümsün, bak sıkıştırmayayım seni diyorum ama mesela ‘Benim ve onun hikayesinde’ biraz bahsetmişsin, Gidenlerin ardından 1 ve 2 de ‘bazen birisi gider ve içinizde kocaman bir boşluk bırakır’ demişsin’.

‘İyide onlar hikaye be gülüm’ dedim.

‘Abi. Bana da mı hikaye? Bak bakayım bana. Gözlerime bak’  dedi.

Tam karşıma geçti.

‘Şimdi gözünü çevirmeden söyle bana. Hikaye miydi onlar’.

Her iki elimle ittim onu’ Ya çekil be oğlum. Psikolog mu oldun başımıza’ dedim.

‘Bunların hikaye olmadığını biliyordum zaten’ dedi kahkaha ile gülerek.

‘Ne zaman ayrıldınız abi? ‘dedi.

Gittikçe sıkışıyordum. Oldum olası dertlerimi, üzüntülerimi, sıkıntılarımı çok kolaylıkla anlatan biri değilim.

‘Oluyor be oğlum. Niye sıkıştırıyorsun ki? Zevk mi alacaksın yani şimdi ben şurada ağlasam.’

‘Yok be abi. Öylesine sordum işte. Hani hep başkalarının hüzünlü hikayelerini yazıyorsun ya. ‘Acaba kendi hikayesini neden yazmıyor?’ diye merak etmiştim.

‘Yeri gelince yazarım’ dedim.

‘Abi şu anda tam yeri bence.’

‘Valla köşe de yer kalmadı. Hem benim hikayem öyle 3-5 satırla geçiştirilemeyecek kadar uzun bir hikaye. Onu kitap yapmayı planlıyorum’ dedim.

‘Abi valla süpersin. Yemin ediyorum o kitabı ilk alanlardan olacağım, çok merak ediyorum’ dedi.

‘Ver gazı ver’ dedim gülerek.

‘Abi be, beni de yazcan değil mi Romanda.’

‘Yazdım bile oğlum. Senin haberin yok. Yarın oku’ dedim.

Umarım yazıyı beğendin.

Beğendiysen, beğen, paylaş, başkaları da görsün.

Yazıları okuyorum ama