Gölge Arkadaşlıklar

Çoğumuzun yaşadığı şeyden bahsedeceğim, şöyle telefon rehberine bir göz atın, yüzlerce isim... Sonra durup düşünün; şu canım sıkılsa, ruhum daralsa, gecenin bir vakti kapısını çalıp “ben geldim” diyebileceğiniz kaç kişi var? Cevap, insanın içini üşüten o kuru bir sessizlik oluyor değil mi? Meğer ne çok insan biriktirmişiz hayatımızda ama ne kadar az “insan” kalmışız birbirimize…

Meze olmuş durumda

Şimdilerde arkadaşlık dediğimiz şey, bir çıkar sofrasında meze olmuş durumda. Herkes birbirinin neyi olduğuna değil, ne işine yarayacağına bakıyor. İyi günün neşesi çok olur, sofranda ekmek varsa bölüşen de çok bulunur. Ama ne zaman ki gökyüzü kararır, ne zaman ki o sofradan ekmek eksilir; bakarsın ki o çok sevdiğin “dostların” gölgesi bile çekilmiş sokaklarından. Çünkü sahte arkadaşlıklar güneş gibidir; sadece aydınlıkta yanında dururlar.

“Nasılsın?” sorusunun ağırlığı

Eskiden “Nasılsın?” diye sorulduğunda, cevabı gerçekten merak edilirdi. Karşındaki sustuğunda, o suskunluğun içindeki acıyı duyardın. Şimdi ise bu soru, sadece bir sohbeti başlatma aparatı olmuş. Kimse kimseyi dinlemiyor artık, herkes sıranın kendine gelmesini, kendi hikayesini anlatmayı bekliyor. Göz göze gelmekten korkar olduk; çünkü gözler yalan söylemez, ama diller sahte iltifatları çok güzel sıralıyor.

Abartılı dostluklar

Sadelik gitti, gösteriş geldi. Paylaşılan fotoğrafların altına yazılan o abartılı “canım dostum” yorumları, aslında birer maskeden ibaret. Birbirinin kuyusunu kazanların, aynı masada kahkahalar savurması insanın kanına dokunuyor. Oysa dostluk; senin ayıbını örten, hatanı yüzüne söyleyen ama seni asla terk etmeyendir.

Sahte gülüşler

Gelin, etrafımızdaki o sahte kalabalıkları biraz seyreltelim. Bize bin tane “beğeni” değil, bir tane “anlayan” lazım. Çünkü hayat, sahte gülüşlerle heba edilemeyecek kadar kıymetli; ve gerçek bir dostun sessizliği, bin tane sahte arkadaşın gürültüsünden çok daha huzurludur.

Yüreğinizin yükünü hafifletenlere rastlamanız dileğiyle...

Gölge Arkadaşlıklar