İnsan Özgürlüğe Mahkumdur!

“İnsan özgür doğar, oysa her yerde zincire vurulmuştur” diyen Jean Jacque Rousseau’nun aksine ben “İnsan, özgürlüğe mahkumdur” tezini savunan Jean Paul Sartre’dan tarafım... İnsanı ilk andan itibaren ‘mahkum’ etmek hem de özgürlüğe mahkum etmek ‘dört köşeli üçgen çizmek’ kadar trajedik bir eylem...

Nedir Sartre’ı haklı çıkartan? Çünkü insan daha doğarken mahkumdur, o, hem zamanın, hem mekanın tutsağıdır... Sinema sanatını çağımızın en çarpıcı, en ihtişamlı, en büyülü sanatı haline getiren de insanı doğuşundan itibaren hapseden bu tutsaklığı çok rahatlıkla paramparça edebilmesinde gizlidir...+

Nuri Bilge Ceylan filmleri hariç elbette... ‘Festival filmleri’ olarak adlandırılan çalışmaların diğer filmlerden farkı ‘zaman ve mekanın’ tutsaklığını gönüllü bir şekilde kabullenmesinde yatar... Zaman, birebir akar, mekan gerçek zamanlı değişir... O yüzden de zaman akmıyormuş gibi, mekan değişmiyormuş gibi hissedilir...

Tıpkı gerçek hayat gibi... İnsan, gerçek hayatın kopyasını izlerken zorlanır... Festival filmlerinin çok dar çevrelerde karşılık bulması o yüzden kimseye şaşırtıcı gelmez... Oysa insanların büyülü bir atmosfere ihtiyacı vardır... Tutsağı olduğu zaman ve mekandan onu çekip çıkaracak, onu düşler dünyasına taşıyacak bir itici güçtür aradığı... Hollywood filmlerinin her daim milyarlarca izleyiciye ulaşması insanın özgürlük arzusunu ilk fark eden kesim olmalarında gizlidir...

‘Zaman ve mekanın’ tutsaklığına savaş açan ikinci sektör güzellik sektörüdür... ‘Botoks’ çılgınlığının altında yatan güzelleşme ve gençleşme arzusu insanın en kadim düşmanına karşı açtığı savaşta ikinci perdeyi temsil eder... Kapıyı sinemacılar açtı, ışığı gören estetikçiler akın akın o kapıdan üstümüze geliyor... Bu öyle bir savaş ki, insanoğlu zincirlerini parçaladığında daha genç, daha güzel, daha karizmatik olacak belki ama kendisi olmayacak... Kazandığını zannettiği anda kaybettiğini anlayacak...

İşte o zaman çok geç olacak...

İnsan Özgürlüğe Mahkumdur!