En Çok Hangi Özelliğini Seviyordum

Okuduğum kitaba dalmıştım. Aniden aklıma geldin.

Zaten sık sık geliyordun ama kendimi unuttuğum bir andan sonra bu geliş garip olmuştu. Hafızamı kaybetmiş de yeniden bir şeyler hatırlıyormuşum gibi hissettim kendimi. Garip bir histi. Ardından yüzün geldi aklıma. Gülümseyişin. Sonra bir şeyi söylemeden önce ‘Şimdi şöyle…’ deyip devamını getirmek için düşündüğün konuşmaların. O uzun düşünme aralarında ‘Yine ne söyleyecek acaba?’ diye merakla gözlerine bakışım…

Kitaptaki cümleleri okuyor ama cümlelerin anlamını düşünmüyordum bile. Sonra aslında o kitabı bu şekilde okumaya çalışmanın saçma bir şey olduğuna karar verip onu ayaklarımı uzattığım plastik masaya koydum. Masanın o kenarına evin önündeki çardaktaki asma yapraklarının arasından sızan güneş vuruyordu.

Ne kadar sıcak… Cırcır böcekleri de bu sıcaktan şikâyet ediyor gibi ötüp duruyorlar. Karıncalar ise sıcağa aldırmaksızın, birbirlerine çarpmadan gittikleri yolda gidip geliyorlar. Nasıl bir hayatları var acaba? Mesela bir aileleri var mı? Ya bir sevdikleri? Peki, bu kadar çalışmadan sonra akşamları eve gittiklerinde onları sevgiyle, şefkatle karşılayan biri?

Karıncalara bakarken kendimi tüm gün çalışıp yorgun argın bir şekilde evine dönen bir işçi karınca olarak hayal ettim. Seni de evdeki anne karınca olarak… Kapıyı açıp sevgiyle elimdeki yemekleri alırken uzanıp yanaklarıma şefkatli bir öpücük kondurmanı… Şefkatini çok seviyorum. Birçok özelliğini seviyorum ama şefkatin başka.

Dizlerine uzandığımda saçlarımı okşarken, önüme büyük bir özenle hazırladığını yemekleri koyarken, temiz, mis gibi kokan çamaşırları verirken bakışında, dokunuşunda ince bir nakış gibi işli o şefkat. ‘En çok hangi özelliğimi seviyorsun?’ dediğinde ‘Şefkatli oluşunu’ demiştim. ‘Bu kadar mı?’ demiştin gözlerime birazda kızgınca bakarak. Ama aslında şefkat her şeyi içinde barındırıyor. Sevgiyi, ilgiyi, kendinden önce onu düşünmeyi.

Düşünmek… Sevmediğim özelliğin işte tam da bu. Her şeyi gereksiz yere o kadar çok fazla düşünüyorsun ve kafanda kuruyorsun ki. Bu bazen olmadık sorunlara yol açıyor işte. Ama düşünmediğin tek şey benim senin kadar düşünmediğim. Seni beni düşündüğün kadar düşünmüyorum. Konuşurken senin ölçüp tarttığın kadar düşünmüyorum işte.

Şimdi sen gittin ve ben düşünmeye başladım. Hep geç kalıyorum değil mi? Bu yüzden saatimi hep 10 dakika önce tutarım ama işe yaramadı işte.

Sen geldin aklıma yine. Kitap okurken, karıncaları seyrederken. Seni ve şefkatini…

Umarım mutlusundur..

En Çok Hangi Özelliğini Seviyordum