Keşke Biraz Daha Zamanın Olsaydı

Bir resim  ve altında ‘Dünyanın en iyi eşi, dünyanın en iyi annesi, sevgili eşim Özge….’i  kaybettik’ diye başlayan ve devamında cenazenin nereden, saat kaçta kaldırılacağı ile ilgili bilgiler…

Saçları kısacık kesilmiş, aldığı kortizonlu ilaçlardan dolayı yanakları belirgin şekilde şişmiş- aydede yüz diyor doktorlar- çektiği acıları gizlemek ister gibi objektife gülümseyerek bakan bir kadın. Yanında yine saçlarını kısacık kestirmiş yanağını kadının yanağına dayamış gülümseyerek bakan bir adam...

Her ikisi de, saçlarını kısacık kestiren, kırmızı çerçeveli gözlükleri, aralıklı ve daha henüz tamamlanmamış dişler ile gülümseyen sevimli bir kız çocuğuna sarılmışlar.

Muhtemelen kadın ölmeden birkaç ay önce, nispeten daha iyi olduğu zamanlarda çekilmişler. Böyle ölümleri biliyorum. Çok gördüm çünkü. Son günler genelde kesif ekşimsi ilaç kokularının olduğu, her cihazdan ayrı bir sesin geldiği, makinelere bağlı hastaların olduğu yoğun bakımlarda geçer.

Bu resmi çektirirken ne düşünüyordu acaba? Mesela ‘Öleceğini hiç düşünmüş müdür? Ve bunu düşündüğünde ‘Neden ben?’ diye kahretmiş midir kendini. ‘Ben daha kızıma doyamadım ki….’

Otuzlu yaşlarındasın. Hayatla ilgili planların, projelerin, yapmak istediklerin ve en önemlisi büyümesini görmek istediğin bir çocuğun var. Onu nelerle karşılaşacağını bilmediğin hayat yolculuğunda yalnız bıraktığını düşünüp kahroluyorsun. Onun mezuniyetini, düğününü göremeyeceksin. O ilk çocuğunu kucağına aldığında ona nasıl tutacağını, altını nasıl değiştireceğini, bezini, mamasını, gazını ve nasıl uyutacağını öğretemeyeceksin. Canı bir şeye sıkılıp üzüldüğünde yanında olup ‘Merak etme kızım geçecek bütün bunlar’ diye sarılamayacaksın.

Kim yapacak bütün bunları? Bir başka kadın alacak mı senin yerini? Şu an için tutuğun eli bir başka kadının tuttuğunu düşünmek bir an için seni rahatsız etti. İlk karşılaştığınız anı, ilk buluşmayı ve elini tuttuğun o anı gözlerinin önüne getiriyorsun. Keşke sevdiklerini de yanına alıp götürmen mümkün olsa değil mi? Ya da sevdiklerinin yanında kalman….

Peki senden sonrası… Senden sonra ne zaman sevecek birini? Onun da elini böyle sevgiyle tutacak mı? ‘O kadın’ senin kızına senin gibi bakacak mı? Ama ‘O’nun yalnız kalmasına da gönlün razı değil ki. Hem ‘O sensiz beceremez ki hiçbir şeyi’ Kaşıkların, çatalların bile yerini bilemez ki. Keşke zamanında öğretseydin her şeyi. Mesela yemeği, ütüyü ve öteberiyi… Hiçbir zaman öğrenemedi makinelerdeki düğmelerin ne anlama geldiğini. Yoksa onun işine öyle geldiğinden mi?

Daha dünyayı Karadeniz’e yazın gidip yaylalarda uyumak, Çin Seddi’nde uzun uzun yürümek, Nepal’de yüksek dağlara çıkıp piknik yapmak istiyordun. Etrafta pek kimsenin olmadığı bir yerde kedin, köpeğin, tavukların ve koyunlarınla yaşayıp ‘doğal, organik beslenmek’ istiyordun. Hem zaten sen kendine iyi bakan biriydin. Nereden geldi bu hastalık değil mi? Nasıl da sinsi bir şekilde sardı bedenini. Acaba önceden onu teşhis edebilir miydin? Başın döndüğü ilk zamanlarda doktora gitseydin belki bunlar olmayabilirdi değil mi?

Neyse bunun için, her şey için artık çok geç. Ne yapsan zamanı geri getiremezsin ki. Keşke biraz daha zamanın olsaydı. Keşke….

Keşke Biraz Daha Zamanın Olsaydı