Tükenmişliğin Küllerinden Yeniden Doğmak

Ofisinde sabahın sekizinde, kahvesinin üçüncü yudumunu alırken bile göz kapakları ağırlaşan Ayşe Hanım’ı tanıyorum. Gece yarısı çocuğunu uyuttuktan sonra mutfakta sessizce ağlayan Elif’i de... “Her şey yolunda” diyen ama içinde derin bir boşluk hisseden okuyucumu da. 
Merhaba tükenmişlik hissi, seni tanıyorum. Her şeyi yapmaya çalışmanın, güçlü görünmenin, herkesin her an yanında olmanın bedeli birikir. Bazen yük gibi hissettirmez bile. Sadece olur. Sanki hayat buymuş gibi... Ama sonra bir gün, en küçük şey bile dağ gibi gelir. Kalabalıklar yorucu, sessizlik huzursuz olur. Bir psikolog olarak, “tükendim” kelimesini duymadığım bir hafta neredeyse yok. Üstelik sadece danışanlarım değil; arkadaşlarım, meslektaşlarım, hatta ben de zaman zaman fısıldıyorum bu cümleyi içimden. Ve en acı olan şu: Bu hali yaşamaktan çok, bu halde olmamıza kızıyoruz. 
“Bu kadar yorgun olacak ne yaptım ki?” “Başkaları benden daha çok çalışıyor.” “Bu kadar boş hissedersem tembel olurum.” Kendimize bir savaş açıyoruz. Ve kazananı olmayan bu savaşta, biz sadece daha çok tükeniyoruz. 
Tükenmek Modern Zamanın Yorgunluğu

 Tükenmişlik sadece yoğun çalışmakla ilgili değil. Bazen fazla duygulanmak, fazla sabretmek, fazla gülümsemek de tükenme sebebidir. Her şey fazla olunca, içimizde hiçbir şey kalmaz. İşte tam da bu yüzden, hiçbir şey yapmak istememek bir alarmdır. “Yavaşla” diyen iç sesin çığlığıdır. Ama biz o sesi kısmak için sosyal medyaya kaçarız. Yeni işler alırız. Arkadaşlarımızla görüşürüz. Yani kendimizden kaçarız. Oysa tükenmişlik, durmadan kaçtığımız o “biz”i yeniden bulma çağrısıdır. 

Bu Halinle de Tamam’sın 
Eğer bu satırları okurken gözlerin doluyorsa… Sessiz bir onay arıyorsan… Sana şunu söylemek isterim: Hiçbir şey yapmamak istemen normal. Sen bozuk değilsin. Senin sadece bir nefese, bir durmaya, kendinle kalmaya ihtiyacın var. Sadece iyi olmak zorunda değilsin. Sadece üretmek zorunda değilsin. Bazen sadece var olmak yeter. 

Tükenmişlikle Baş Etmenin Sessiz Yolları 
-Kendini suçlamayı bırak. Yoruldun, çünkü insansın. Nokta. 
-Ruhuna kulak ver. Sessizliği korkulacak değil, dinlenecek bir şey yap. 
-Kendinle vakit geçir. Kimseye anlatmadan önce, kendine anlat. Anlaşılmaya oradan başla. 
-Yeniden başlamayı ertesi haftaya değil, bugüne bırak. Minicik bir değişiklik bile iyileştirici olabilir. Kahve fincanını değiştir, yatağını toplama, farklı bir yolda yürü. Küçük başla. 
-Tükenmişliğin en büyük tetikleyicisi, sonsuz beklentiler çarkına kapılmaktır. Bugün “Yapmalıyım” listesinden bir maddeyi çıkar. Yerine, “Bugün kendim için ne yapabilirim?” sorusunu ekle. Kendinize şunu hatırlatın: Şu anki halim, sonsuz halim değil. Bazen tükenmişlik, aslında yeniden başlamak için bir durak olabilir. Belki de artık aynı tempoda değil, başka bir ritimle yürümeye ihtiyacın vardır. “İnsan yorulduğunu fark ettiğinde, iyileşmeye başlamış demektir.”

Tükenmişliğin Küllerinden Yeniden Doğmak