Göç 40

Branda ile örtülü sıcak kasanın içinde ölüme meydan okurcasına karşı koyan Çiko. Kendisi de bizim gibi Avrupa’ya gitmeye çabalayıp, insan tacirleri ile bizim aramızdaki iletişimi sağlayan umut dolu yolcularından uzun saçlı yakışıklı izzet. Kulaklarını çınlatarak isimlerini hatırlayamadığım hepsine buradan saygı ve sevgi duyduğum bir grup umut dolu yol arkadaşı.

Bu yol öyküsünü kaleme almaya çalıştığım kasanın içinde (Hacı) diye adlandırdıkları ben Veysi. Almanya’ya varmak için o da herkes gibi gayretle direncini yitirmemeye çalışan, genellikle yan yana birlikte bulunduğumuz kardeşim Behçet. Birlikte yol aldığımız her bir bireyin ayrı bir hikayesi ve her biri başlı başına bir kitaba konu olacak ayrı hayatlar.

Bu akıp giden süre zarfında geleceğimizle ilgili bir tahminde bulunamıyorduk. Tamamen muğlak bir çıkmazın içindeydik. Kim bilir hedeflediğimiz yere varacak mıydık veya bir kaza esnasında hayal ederek düşlediklerimiz bertaraf mı olacaktı: geleceğimizle ilgili önümüzü net bir şekilde göremiyorduk.

Aracımız geri istikamete doğru yaklaşık 45 dakika yol almıştı. Aradan geçen kısa bir süre sonra aracı durduran sürücü; bize seslenerek, “Peki şimdi ne yapacağız” diye sitem ederek seslendi. “Sizi tekrar Romanya’ya geri mi götüreyim.” Buna karşılık biz de “Sen bilirsin, istersen götür. Şayet bizi bu şartlar altında Almanya’ya götüreceksen şimdiden dönelim.” Sürücümüz tekrar aracının başına geçerek 45 dakika kadar yol almış olduğumuz yöne doğru devam etti.

Şoför yarım saat daha yol aldıktan sonra tekrar durdu. Sitemkar bir şekilde “Şimdi nasılsınız, biraz kendinize gelmediniz mi?” diye seslendi. İzzet şoförle daha önce kurmuş olduğu ilişkiden dolayı başını kasanın kenarına yaklaştırarak “Hasan abi, şu anda iyiyiz, olduğumuz yerin içi biraz serinledi, mümkünse artık aracı asıl gitmemiz gerekli olan yöne doğru çevirerek yol al. Şoför Hasan’ın bir yolunu bulup aracı geri döndürdüğünü yaptığı manevradan anladık. (devam edecek)

Göç 40