Göç 74

Hava alanında kısa bir hasret gidertmenin ardından hep birlikte evin yolunu tuttuk. Yol boyunca, henüz küçük yaşlarda olan çocukların, göz, göze geldiğimiz bakışmalarla gözlerindeki, parıltı, sevinç  ile mutluluğu beden dillerinde rahatlıkla sezebilirdiniz. Yaklaşık 1 saat sonra eşim ve çocuklarla birlikte evimize varmıştık. Eşim ve çocuklar yeni evlerine odaklanarak tanımaya, içinde bulundukları ortama alışmaya çalıştılar bir süre. Eşime benimle birlikte katlandığı bu cefalı yaşamdan dolayı kendisine burada bir kez daha minnet ve şükranlarımı ifade etmek isterim. Uzun yıllar hasret ve özlemini çektiğimiz bu ortama kavuşmuş olmanın sevincini yaşıyorduk. Ve böylece hepimiz ailece bir araya gelmiştik.

Yüz yüze, göz göze sohbet ediyor, bir birimize olan özlemimizi bir arada birlikte gidermeye çalışıyorduk. Ertesi gün ilk işimiz kendileriyle bundan sonra uzun süre ikamet edeceğimiz Bochum kentinin çarşısına çıkmak oldu. Benim de henüz kısa süre önce yerleştiğim bu kentle ilgili fazla bir bilgim yoktu. Fakat yine bu yerleşim birimi ile ilgili bilgim olduğu ölçüde; gerekli olan açıklamayı eşim ve çocuklara anlatıp tanıtmaya çalışıyordum. Birbirimize öylesine hasret kalmıştı ki gözlerimiz kenttin çarşıdaki magazin ve aksesuarda değil, birbirimize duyduğumuz özlemin bakışları içinde gizliydi.  

El  ele tutuşup yürüyorduk. Sıkı sıkıya kenetlenen ellerimiz terledikçe terliyor buna rağmen birbirimizin ellerini bırakmıyorduk. Böylece çektiğimiz tutsak, özlem ve sıla hasretine inat yürüyüşümüzü hızlı adımlarla sürdürüyorduk. Çarşıda gezinirken lisan kursuna gittiğim okulun önünden geçtiğimizde okulu eşim ve çocuklara göstererek onların da en yakın zamanda lisan kursuna gitmesi gerektiğini aktardım kendilerine. Bunun yanı sıra Dortmund kentinde işletmiş olduğum tatlı imalathanesine uğrayarak iş yerinde kendilerine tatlı ikram ettim. Havaların kararması ardından, Bochuma geri dönerek evimize geçtik. (Devam edecek)

Göç 74