Sana Yeterince Teşekkür Etmiş miydim?

Sabah, üşüyerek uyandım.

Üstüm açık. Pike, her zamanki gibi bacaklarımın arasında

Sana sarılarak uyuduğumdan gelen alışkanlıktan mı, yıllarca..

Ben sana bu kadar alışmak istememiştim oysa

Bu yüzden kızgınım, öfkeliyim ve  dişlerimi sıkıyorum bir şey söylememek için

sana..

Saat sabahın erken bir saati.

Oysa geç bir saatte uyanmayı planlamıştım yine sana yattığımda.

Rüyalar... rüyalar.. Bir çok saçma sapan şeyin arasında  hatırladığım tek şey “ara beni” diyorum, “ara beni oraya vardığında…”

Oysa ‘ben de gelmek istiyorum’ demiş olsam, geri de kalan, üzülen, özleyen kimse kalmazdı şu anda.

Gittiğinden beri temizlemedim, temizletmedim, elletmedim, kimseyi sokmadım buraya.

Merak etme, hiçbir şey olmuyor bana. Keşke olsa..

Balkonun kapısını açtım. Senin yaptığın gibi her sabah.. Yattığı yerden gerinerek uyandı bizim Mualla. Nerden buldun bu ismi Allah aşkına? Kedi Mualla!

Sütünü koydum önündeki tasa.

Bir teşekkür, edip elime sürtünse ya.

Ama asla!

Sanki ben mecburum her sabah tasını doldurmaya.

Bir şey söyle, yapmasın böyle. Atıp gideceğim bir gün başka bir villaya.

Ama korkma.

Hiç yapar mıyım, kıyamam ki  ben ona.  Senden bana kalan,  bir hatıra.

Bak hala burada Mualla ama sen?

Bırakıp gittin Orhan Veli’yi arkanda...

Geçtim mutfağa. Bir şey için gelmiştim buraya ama?

Unuttum, senin ‘şimdi tam istediğim gibi oldu burası’  dediğin gelince aklıma

Senin baktığın gibi bakmak istedim o dolaba. Oysa sıradan bir şey işte? Neydi seni bu kadar sevindiren acaba?

Uzandım, kulpu kırılmış porselen çaydanlığa.

Bir çay içmeliyim. Ama mutlaka o çaydanlıkta. Sen severdin onu. Yaralıda olsa kıyamamıştın atmaya.

Beni de bu yüzden mi sevmiştin acaba? Biliyorsun ağır yaralıydı kalbim sana geldiğim anda. Ne çok sevgi, ne kadar çok sabır ve bol şefkat vardı bana verdiğin ilaçlarda.

Biliyorum mümkün değil senin verdiğini verebilmek sana

Yapamamışımdır, zaten senin gibi biri olamam ben asla

Ama yeterince teşekkür ettim mi acaba?

Sana Yeterince Teşekkür Etmiş miydim?