Terörden Korkmuyorum Ama…

‘Terör olayları bizi asla korkutmayacak’ diye söylüyor bazıları.

Korkmamam için benim ve sevdiğim insanların etrafında 500 tane koruma görevlisi, bir yere gittiğimizde önceden gideceğimiz yeri, içeride oturan insanları, oturacağımız masayı, sandalyemizi tarayan detektörler, bomba uzmanı köpekler olmalı. Arabamla gideceğim güzergahta bana jammerların yanında önden arkadan eşlik eden zırhlı polis arabaları, şaşırtmaca amaçlı arabamla aynı tip ve modelden konvoyda birkaç araba olması lazım. Böyle imkanlara sahip değilim ve şahsen ben korkuyorum.

Sadece ben mi korkuyorum? Hayır. Dün, bir haftalık yorgunluk ve stresi attığım pazar uykumun en tatlı yerinde, saat 08.29’da ‘dlinnnkk’ diye yankılanan bir mesaj sesi ile uyandım. Uykum hafiftir. ‘Bu gün cuma herhalde’ diye düşündüm. Çünkü her cuma saat 08.00’da çalışma arkadaşım Altan Kahraman’ın ‘Günaydın hayırlı sabahlar Sayın Hocam. Her şeyin gönlünüzce olduğu, sağlıklı, sıhhatli nice cumalara inşallah. Cumanız mübarek olsun’ mesajı ile uyanıyorum. Nasıl beceriyorsa her cuma saat 08.00’da aynı mesajı gönderiyor. ‘Eyvah işe geç kaldım!’ telaşı ile bir an yataktan fırladım. Yüzümü yıkadıktan sonra biraz daha kendime geldim. ‘Bu gün pazar olmalı’ diye duraksadım. ‘Telefona baktım 18 Aralık Pazar’ diyordu. ‘Eee o zaman sabahın köründe, üstelik pazar günü kim bu mesajı neden atmış olsun?’ diye mesajlara baktım. Bir taksici arkadaşım bana polis telsizinden ‘Kızıl saçlı, beyaz tenli, 1.65-1.70 boylarında, bayan, yeşil soluk renkli montu varmış’ diye başlayan bir anons sesini göndermiş.

Bu taksici arkadaşım biraz muzip biri.  Zaman zaman bana komik bulduğu bazı şeyleri mesajlarla gönderir. Misal geçenlerde ‘Terörden asla korkmuyorum, çünkü 2 yıldır evliyim’ diye bir mesaj atmıştı. Yani her durumda espri yapabilecek bir şeyler bulabilen biri. Muhtemelen bu mesajın sonunda da böyle bir muziplik olabileceğini düşünüp mesajı sonuna kadar dinledim. Hayır; tamamen ciddi bir mesajdı. Üstelik yaşadığım şehirde, İzmir’in Karşıyaka İlçesi’nde görülen bir canlı bombadan bahsediliyordu.

Demek terör örgütleri internette ‘İzmir’de nedense bombalar patlamıyor. Ne güzel gavur gavura yaşıyorlar’ diye mesaj atan bir bacının sesini duymuştu.

Sonrasında mensup olduğum başka başka WhatsApp gruplarından ‘Aman çevremizdeki şüpheli insanlara dikkat edelim, kalabalık yerlere gitmeyelim’ diye uyarılarla beraber aynı mesaj gelmeye devam etti.

Dün akşamüstü bir arkadaşımla bir yere maç izlemeye gidecektik. Yol üstünde bir kalabalık gördük. Normalde o kalabalığın olduğu yerden geçip gitmemiz gerekiyorken, arkadaşım kolumdan tutup ‘Abi şu yoldan gidelim’ diye ara sokağa çevirdi. ‘Neden ne oldu ki?’ dedim. ‘Abi ne olur ne olmaz şimdi. Kalabalık yer, biri kendini patlatır. Haybeye gitmeyelim’ dedi. Yolumuzu değiştirip varacağımız yere gittik.

Maçtan sonra bir yere oturup bir şeyler yiyip içme planımızı ‘daha güvenli günlere’ öteledik. Daha güvenli günlerin gelmesi umuduyla…

Yani bizi tedirgin eden bize korku veren, normal yaşamamızı engelleyen bir durum söz konusu.

‘Korkuyorum’ diye yazdım ama yanlış anlaşılmasın lütfen; şahsen kendim için hiç korkmuyorum.

Ölen yirmili yaşlarında nice gençleri düşündükçe ‘yeterince yaşadım’ diye düşünüyorum. Üstelik bu yaşam beni son derece yordu. Kendimi bildim bileli şu dönemde yaşadığımız şeylerin aynısını yaşadım işte. Artık umursamıyorum da,  korkmuyorum da, alıştım çünkü. Bir şeye alışınca korkutmuyor. Peki o zaman sorun ne? Sorun sevdiklerimiz ve onların güvenliği.

Annemin sık söylediği bir şeyi söyleyip yazımı noktalıyorum ‘Allah sevdiklerimizin acısını göstermesin.’

Terörden Korkmuyorum Ama…