Ego ve hiç

Özgül değeri sıfır olan ve ona aşama verip önemsediklerimiz aslında hiç; onlar hiç olduklarının farkında bile değiller. Yaşam içinde sosyal statüyü yönlendiren, yönlendirdiğini sanan, bulundukları zirveden yere çakıldığında belki kendi gerçekliğine dönebilir insan. Yaşamda hiçbir şey gerçek değildir, sadece çıkışların inişleri gerçektir. Hiçlik, dünyanın, yaşamın gerçek olmadığını savunan bir felsefe… Bu felsefeye göre insan dünyanın içinde değil dünya insanın içinde. Aslında hiçlik beynimizin oluşturduğu bir kavram… Hiç olana beynimizde ne kadar yer verirsek yer verdiğimiz kadar değerlenir ve o kadar hiç olmaz. Bir başkasında ise bu değer yargısı farklı olabilir. Dolaysıyla mutlak anlamda hiç, yoktur. Toplum içindeki sosyal statüsü ne olursa olsun fark etmez. Yaşamda kalıcı olan mutlak var olanlardır, hiç değil. Birey olan hiç, aynı zamanda egoludur, onlarda benlik çok yüksektir. Freud göre; “Ego şahlanmış bir at üzerindeki şövalye gibidir” der. Bu insanların dürtüleri, iç istekleri, tutkuları, içsel enerji kaynaklarıyla adeta çok boyutlu ve karmaşıktır. Ego, içinde bulunduğunuz ortamı, anı, durumu, olguyu, ne derseniz deyin; sizi öyle bir inandırır ki onun dışında, başka bir olasılık olmadığına inanırsınız, bazen eliniz kolunuz bağlı yıllarca aynı olgu içinde kalırsınız. İnsanların her biri, farklı ego ve kişiliklere sahiptir. Ego düşünceyi oluşturur, düşünce sonunda eylemleri oluşturur. O yaptıklarımız ben olur, biz oluruz.

Egosunu aşamayan, ona yenilen insanlardan uzak durmak gerektiğini düşünenlerdenim. Egonun olduğu yerde sevgi, saygı, hoşgörü, özveri daha da önemlisi insan olmamızı sağlayan değerleri görmek olası değil; insanı insan yapan değerleri bulamazsınız. İnsani ilişki olamaz. Her şeyden önce insanız, insan kalabilmeyi başarmalıyız.

İdealsiz, egosu yüksek, kişiliksiz insanlar zamanın dişlileri arasında yavaş yavaş ezilip suyunun sıkıldığını geriye işe yaramaz posasının kaldığının ayrımına vardığında ufukta gün bitmiş olacak ve onlar için hiçlik yeni bir yolun başlangıcı olacak. Hiçbir şey için geç değildir. Mutlaka bir başlangıcı vardır. Gittikçe küreselleşen yaşamda sadakat, vefa, insani duygular günden güne azalmış, onların yerine egoların kamçılandığı, ben’lerin körüklendiği bir yaşam tarzı başlamıştır ki bu da korkutucudur.

Ego ve hiç