Sen Bir Robotsun

Karanlık ve derin gökyüzünün içindeki pırıl pırıl inci tanelerini; yıldızları sevgilisine armağan eden insanlar öldü. Gökyüzüne bakıp mutlu ve güzel bir gelecek hayal edenler veya kayan her yıldızın arkasından ölecek birisini veya gizemli bir haber beklemenin sayfalarını düşünen insanlardan kimse kalmadı. Bu sonsuz atmosferin içinde kaybolanların ayak izleri de silindi. Artık gökyüzüne bakıp da romantik bir atmosfere hayallerini serpen kuşağın son küheylanları da gitti…

Nasıl gitmesin!

Artık gökyüzünde, tepemizde dünyanın çevresinde o kadar çok uydu yerleştirildi ki, gece karanlığında ışıl ışıl yanan, sönen bu metal yığını içinde hangisinin yıldız, hangisinin uydu olduğunu ayırt etmek mümkün değildir. Zaten gökyüzüne bakıp da sevgilisine yıldız adayan da kalmadı... Zaman değişti. Yalnızlığımız hızla ve ölümcül bir virüs gibi ruhumuzu ve hayatımızı işgal ediyor.

Aynı sofrada yemeğe oturan insanların önünde tabak ve yanında cep telefonu… Herkes suskun ve birbirine bakmadan ve ne yediğini bilmeden, tadını algılamadan oturuyor. Herkes tanıdık, herkes akraba ve o kadar da yabancı.

Odalara dağılıyor insanlar, ellerinde çat çat telefon tuşları önüne bakmadan yürüyor… Bakmadan yemek yiyor... Bakmadan susuyorlar ve uzaklarda tanımadıkları veya tanıyıp da dokunmadıkları insanlarla hayallerini ve düşüncelerini paylaşıyorlar... Anneler, babalar, çocuklar... Hepsi aynı kara delik içinde önlerindeki renkli dünya içinde kaybolup gidiyor... Konuşmak yok... Bakmak yok... Sormak yok… Veya maddenin ruh hali...

Yolda yürürken de öyle… Allahtan yol dümdüz... Önüne bakmadan gözü ve kulağı bu küçük pandoranın kutusunda, yürüyüp gidiyor. Otobüste de öyle... Herkes dalmış, herkes büyük bir sorumluluk duygusuna kapılmış gibi derinliklerde vatan kurtarıyor... Kulağında kulaklık var, kendi kendine konuşuyor… Kablosuz iletişim sayesinde yolda kendi kendine konuşan, konuşurken kavga eder gibi bağıran çağıran insanlara şaşırmıyoruz artık…

Kafayı mı yedi bu delikanlı! Hem de genç yaşta… Kendi kendine ne koşuyor? Bu çapkın bakışlarını ellerinin hareketleriyle çevresine dağıtan bu kızımıza ne oldu? Kendi kendine gülüyor! Gerçekten telefonla mı konuşuyor yoksa kafayı mı yedi... Hayat pahalılığı, çevresel sorunlar, dünyanın hali nedeniyle mi öfkeli ve tepkili...

Yan yana oturan sevgililer bile... Her biri farklı bir dünya da geziniyor...

Yabancılaşma...

Çağımızın hastalığı... Dünyayı kuşatan manyetik alanının yarattığı suskun ve içine gömülme devri…

Ne oldu layn bize böyle!

Metroda, telefonun çekmediği yeraltında bile gençlerimizin kulağında uzaylı robot kulaklıkları parmakları çat çat... Sürekli mesaj… Nedir bu bitmeyen yazılar...

Yaklaşıyorum, kulağımı uzatıyorum o gençlerin alanına… Aynı tempo… Cıztak… Cıztak… Cıztak... Aynı ritim... Aynı tempo… Çıldırmış bir baterinin parçalanan organları dağılırken çıkardığı metalik sesler topluluğu... Müzik mi bu! Ne anlıyor gençler bu yuvarlanan teneke sesinden... Ne oldu bu gençlere! Ne oldu bizlere!

Dışarıda işsizler çoğalıyor... Savaşlar çoğalıyor... Aç insanlar çoğalıyor... Haykıran ama sesini duyuramayan insanlar çoğalıyor... Dilenciler... Hasta insanlar, mutsuz ve yalnız insanlar çoğalıyor... Sesini duyuramayan insanlar çoğalıyor...

Robotlar çoğalıyor… İnsan formatında robotlar… Ruhunu ve değerlerini kaybetmiş ve kendini sonsuz bir çöle atmış insanlar çoğalıyor… Aşksız ve geleceksiz insanlar…

Nasıl duyursun ki sesini insanlar!

Yaralı ve hayattan talebi olan insanlar... Sürekli artan bunca robot arasında...

Dünyanın yüzü kirletiliyor kimyasal atıklarla... Denizler çöpe dönüştürülüyor... HES’lerle canına okuyor doğanın... Dünyanın yarısı savaş içinde... Kan ırmaklarına atılıyor mazlum insanlar. Pakistan’da, Afganistan’da ekmeğe doymadan ölen insanlar... Irak’ta yıllardır bölünmenin sancıları içinde hayatlar parçalanıyor ayaklı bombalarla… Suriye’ de bir halk yok ediliyor, yıllardır mazlum ve kaçamayan insanlar ölüyor… Filistin’de anaların çığlıkları ve gözyaşları, sürgün kamplarında yıllardır aç ve çıplak ve vatansız... Mısır’da faşist darbeciler her köşede darağacı ve yüzyılların işkenceleri devam ediyor… Libya’da kardeş kavgalarını başlatan emperyal maskeler dolaşıyor kan satarak… Küba’da yıllardır ambargonun paslı zincirleri içinde direniyor devrimci ruhuyla... Ukrayna’da strateji savaşları uğruna öldürülen insanlar… Yemen’de, Cezayir’de Uganda’da ve dünyanın her yerinde kanayan bütün ırmaklarda ölen masum ve yoksul insanlar…

Dünya kendi yalnızlığına dönüyor… Yalnızlığına gömülüyor insanlar... Robotlar çoğalıyor… Robotlar çoğaldıkça kapitalizmin işgali daha da artıyor. Ruhumuzu satın alan teknoloji kuşattı genç bedenleri… Yalnızlıkları artıyor... Dokunmadan, bir ölü gibi bakıyorlar amaçsız ve satılmış hayatlarıyla... Yenilmiş ordular çoğalıyor suskun ve kendi içlerine sarılmalarıyla.

Bir rüyadan uyanır gibi metrodan iniyorum... Konak Meydanı kıyamete koşan insanların işgali altında. Herkes bir durağa koşturuyor... Sığınma evine... Ölümün son saatlerine...

Birden bir ses... Hayat dolu bir ses... Sloganlar… Sloganlar yayılıyor yüksek binaların arasından denize doğru... Rüzgarla insanlar koşturuyor... Kenarda duran ve robot olmaya itiraz eden insanlar umutlarımı dağlara taşıyor. Çoğalıyorum. Kanat olup papatyalara renk oluyorum.

Hayat kendi suskun çocuklarına inat, direniyor... Direnenler yeni hayatlar kuruyor…

Direnmenin adını kitaba veriyorum. Kitap açıldıkça çoğalıyorum… Çoğalıyoruz…

Sen Bir Robotsun