Dünyaya geldiğimiz anı düşünecek olursak, o günden bugüne ne çok değişime uğradığımız bizi hayretler içinde bırakacak. O en saf ve doğal halimize kendi ellerimizle yaptığımız fenalığı hep bir sebeplere, kişilere bağlayıp durduk. Geriye dönebilmenin imkansızlığı, ileri gidebilmenin zorluğu içinde sıkışıp kaldık. Peki hiç düşündük mü, biz nasıl bu hale geldik? Kendimizi daha tanımadan, dışarı ile iletişime geçip tanıma, bağlar kurma çabasına girdik. Bizi iyi hissettirecek, mutlu edecek, yüzümüzü güldürecek şeyleri hep dışarıdan edinerek elde edineceğimizi düşündük. Güzellik olgusunu bedenimizde, önemli olmayı ruhumuzda, istediğimiz şeylere sahip olma gücünü cebimizde görmeyi arzuladık hep. Bütün bunlarla yere daha sağlam basacağımıza inandırdık kendimizi.
Ve şimdi, tüm bunların varlığında dahi arayışlarımızın neden son bulmadığını sorguluyoruz. Kimbilir! Belki de yaprak dökmenin, arınmanın tam zamanıdır. Hani evimizdeki fazlalık eşyaları attığımızda, gerekli şeylere yer açıldığı gibi. Kendimizdeki fazlalıklardan da kurtulmak gerek. Kendimize dışarıdan yapıştırdığımız bu kadar çok şey var iken, huzur, güven, mutluluk gibi güzel duygular bize gelmeye çalışsa da o yapışık duvara çarpıp geri dönecektir. Düşüncelerimizin olur olmaz yerlerde dolaşması, olur olmaz kimselerle gereğinden fazla temas etmesi onların kendi dünyalarına ait yükleri kendimize alıp yük etmemiz bu duvarı yavaş yavaş inşa eder. Kendimize ne kadar çok şey yapıştırırsak özümüzü bulmak için o kadar yalpalarız. Ve bunlarda aradığımız huzur boş bir çabadan başka bir şey değildir.
Yapraklarımızı dökmek, sadeleşmek, bize aradığımız huzurun yolunu açacaktır. Başkalarının dünyasını, sözlerini sahiplenmeyi bırakmakla başlayabiliriz. Birinin dünyasından akıp gelmiş bir söz bizi değil, ancak onu bağlar. O kadar da anlam yükleyip kendimize yapıştırmayalım. Bununla da kalmayıp o sözü oradan oraya aktarıp kendimizi bu kadar da aşağı çekmeyelim. Bırakalım söz sahibinde kalsın. Bizi değil onu yaksın.
Kimseyi kendimize rakip görüp kıyaslamayalım. Hepimiz aynı baharın farklı renk ve kokularında olan çiçekleriyiz. Birbirimizi olduğumuz gibi sevmeyi deneyelim.
Unutmayalım ki, dışımızdakiler ile ne kadar çok vakit geçirirsek, içimizdeki keşfedilmeyi bekleyen şaheser hep ihmal edilmiş olacak. Oysa ki kendimizi tanıyıp keşfettikçe, dünyanın parlak ışıkları, onun güzelliği karşısında eriyip kaybolacak. Bunun yolu da yaprak dökmekten, sadeleşmekten geçer. Bırakın sizin dışınızdakiler kendi döngülerini tamamlamaya çalışsınlar. Siz onlara dahil olmayın. Sizin çabanız, kendinizin en iyi versiyonuna ulaşmak olsun. Aklınızın oyunlarıyla vakit harcamak yerine, ruhunuzun bilgeliğine güvenin. Şaşar beşer aklınızın yerine, nice sırlara vakıf ruhunuzun dinginliğinde dinlenmeyi seçin.
Unutmayalım ki, kendini çözmüş, tanımış, sadeleştirmiş bir insan kendiyle savaşını kazanmıştır. Ve hiçbir savaş bundan daha çetin olmayacaktır. Sonraki tüm savaşlar zaferle sonuçlanacaktır...
