Bugün 2018’in son günü.
Bu sene de tıpkı önceki seneler gibi savaşlar, çatışmalar, saldırılar ve bombaların yarattığı şiddeti iliklerimize kadar hissettiğimiz zamanlar geçirdik. Yemen’de devam eden insanlık dramına şahit olduk, hala daha iyi bir yaşam için başka ülkelere göç etmeye çalışan mültecilerin acılarını okuduk, gördük.
Birçok insan sadece daha iyi bir yaşam sürebilmek, daha fazla acı çekmemek için yürüttüğü mücadelesinde hayatını kaybetti, tüm dünyada gerçekleşen saldırılar sonucu içimiz acıdı. Elimiz kolumuz bağlı hiçbir şey yapamadık. Mülteci sorunu büyümeye devam etti. İnsanlar soğuk kış günlerini ya sokaklarda ya da ısıtması bulunmayan derme çatma evler ve çadırlarda geçirdi, geçirmeye de devam ediyor. Ufacık çocukları gördük tüm sene boyunca sokaklarda, bir ekmek parası için caddelerde dolaştılar hep. Küçücük elleriyle, yetişkinlerin bile zorlukla üstesinden geldiği fabrika işlerinde çalıştırıldılar. Koskoca dev firmaların üretimde mülteci çocukları 2 kuruş para için çalıştırdığını öğrendik. Kimi yerlerde istismarlar oldu, ses çıkaramadık. Çıkarsak bile giden gitti, kalanlar hep arkadan ağladı. Her gün pencereden dışarı baktığımda o küçücük elleriyle mücadele eden çocuk işçiler gözüme çarpıyor. Hiçbir şey yapamıyor olmak canımı yakıyor. Biliyorum hepimiz böyle hissediyor ama aynı zamanda da çaresiz kalıyoruz.
Kötülük her yerde…
Çoğu kişi, insanlardan kötü muamele gördü, kimisi parası olmadığı için tüm akşamlarını aç geçirdi, kimisi rahatsızlandı hastaneye gidemediği için hayatını kaybetti. Ve maalesef bu insanların içinde çocuklar da vardı.
Farklı ve anormal olduklarını düşündükleri için insanları öldürdüler dünyanın dört bir yanında. Ötekileştirmenin ne kadar korkunç bir şey olduğunu daha fazla hissettik her geçen gün. Maalesef 2018 yılı da beraber yaşamayı öğrenemediğimiz bir yıl oldu. İnsanları üzdük, hayvanların canını yaktık. Kalp kırdık hatta öldürdük!
Vicdan diye bir şey kalmadı içimizde.
Bağırdık, çağırdık, kötü davrandık.
Kötü davranmaya da devam ediyoruz.
2018 yılımız maalesef böyle geçti.
Kötüler daha kötü oldu, ağzımızı açamadık.
Başımıza gelen hiçbir şeye ses çıkaramadık. Birçok insan hiç uğruna mahvoldu, sadece izledik.
Evet benciliz. Yarın hiçbir şey yaşanmamış gibi yeni yılı kutlayacağız. Hayatını kaybedenlere, sokakta aç gezen çocuklara, işkence gören hayvanlara, katledilen doğaya şöyle bir bakıp, arkamızda bırakacağız.
Hepimiz benciliz. Sadece kendimizi düşünerek 2019 yılının mutlu geçmesini dileyeceğiz. Sokaklarda bir sürü can yaşam mücadelesi verirken, umut tacirliğine hep beraber devam edeceğiz.
Yeni yıl mutlu ve huzurlu geçsin derken, elimizi taşın altına koymamaya devam edeceğiz.
Ama mücadele etmeden hiçbir şey olmayacağının farkına varmalıyız.
Bu nedenle 2019 yılının bize umut getirmesini beklemeyelim. 2019’da biz umut olalım.
Vicdanlı kalmanız dileğiyle…
