Çocuğun dünyası

Şunu hatırlatmak isterim ki, bir yetişkin olarak bizlerin en önemli ortak noktası bir zamanlar çocuk olmamızdı. Fakat çoğumuz bunu hayat karmaşasında, zamanın gerçekliğine bırakarak unuttuk. Çocukların o kendilerine ait dünyası, bizim karmaşık ve kaoslu dünyamızdan çok farklı bir gerçeklikle beraber gelen sonsuz hayal yolunu sunar. Onların dünyası bitmeyen bir heyecan ve keşiflerle doludur. Peki, biz yetişkinleriz yani onların gözündeki devler olarak çocukların dünyasını ne kadar anlayabiliyoruz ya da anlamaya açığız?
Çocuklar için burası, olağanüstü bir yer. Bir trenin sesi, bir mumun duvara yansıyan ışığı ya da yoldan geçen bir kedi onlar için bitmeyen bir hikâyenin parçasıdır. Onların dünyasında sıradan bir kozalak bile, bir mücevher değerinde olabilir. Bir tencere bateriye, bir saç fırçası mikrofona, bir kiraz küpeye dönüşebilir. Çocukluk, hayal gücünün uçsuz bucaksız yoluna en yakışabilecek dönemdir.
Fakat ne yazık ki, modernitenin hızı, teknolojinin bizi ele geçirişi, hayata karşı her noktaya yetişme çabası ve bizim “başarı, kıyaslama, mükemmeliyetçilik” odaklı bakış açımız, çocukların bu dünyasına dikenli bir tel örmekte! Onları, kendilerinin de ne olduğunu anlamadığı bilinçsiz yarışa sürüklüyor, oyun yerine büyüklük rolünün giyindiği görevleri, hayal yerine sıradanlık ve ciddiyeti dayatıyoruz.
Aslında oyun, bir çocuğun ilk ana dili gibi; hayal kurması ise hayata adım atmasındaki kapının ilk anahtarı.

Çocuğun dünyası