Katil Biziz...

İnsanlar  yaşadıkları kentlere benzerler.. Yani, biz biraz Smyrna’nın küçük bir kardeşiyiz...

Kent, yağmurun bütün ıslaklığını almış kaldırımlarında, kızgın bir betonun küf kokulu loş ve buhara dönük yansısını soluyarak yürüyoruz. Kent, kendini yaratan toprak kokusunu unutmuş.. Yağmur sonrası ruhumuzu tuhaf bir duyguya bırakan toprağın çiçek kokusu yok. Denizin iyot kokusu da kalmadı; yağmurun denizin yüzeyini tarayıp da gelen imbatta. Bizim de pek özgün kokumuz kalmadı. Yağmur sonrasında ıslanan saçlarımızın kendine özgü  kokusu, ıslanan ellerimizin terimizle buluştuğunda oluşan  kokunun  uçarı  sıyrılışı ve çevreye yayılışında farklılık kalmadı.

Hepimiz aynılaştık. Hepimiz aynı hormonlu ekmek ve yapay iskeletlerle rüyalarımızı kurarken, aynı rüyaya doğru koşan atların uykusundan aynı korkuyla uyanmaya başladık. Kent bize yabancılaştı… Biz doğduğumuz kente.. Yabancılaşan bakışlarımızın  serseri  mayın dolaşmasını da, bizi sessiz sedasız alıp götüren rüzgarın peşindeki ruhsuz bedenimizi de  buluşturmakta zorlanıyoruz..

Yüksek kulelerin kol kola girdiği kentin beton ruhunda dolaşan bizler de kol kola dolaşarak, birbirimizin kokusunu ve bakışlarını sorgulamadan yaşlanıyoruz.. Binlerce insan kurulmuş makine, yollarda yürüyor, yalnızca yürüyor.. Arada sırada vitrinlere bakıp yoluna devam ediyor.. Bu kadar insanın caddeler de işi ne? Bu kadar insanın boş gezme lüksü nerden geliyor.. Bu kadar insan  niçin dolaşıyor.. Ne yapıyor.. Ne yapacak.. Ne düşünüyor..

Hiçbir şey.. Yalnızca yürüyor insanlar. Kentin caddelerini ve süslü dükkanlarını seyrediyor. Kent caddeleri ve süslü dükkanları da bu kadar insanı.. Sessizce bir ilişkinin tanıkları  birbirinin ömründen saatler, günler, haftalar ve aylar çalıyor.. Kent yaşlanıyor.. Dolaşan insanlar ve kaldırımlar ve rüzgar yaşlanıyor..

Peki bu kadar insanın hiçbir şey yapmadan; üretmeden dolaşma hakkı, üretmeden, hayata katılmadan kenti  ve hayatı tüketmeye hakkı var mı..

Üç yıl önce, Almanya’nın Goslar  maden kasabasına yakın bir kentin  caddesinde dolaşıyoruz. Bizim gruptan başka caddenin kaldırımında kimse yok.. Yola paralel devam eden  korulukların içinde dolaşan emekli yaşlılar dışında kimse hiç kimse.... Kent çalışma  saatlerinde  terkedilmiş gibi… Dolaşan yalnızca  biz.. Ve bizim gibi  diğer ülkelerden  gelmiş  insanlar.. Nerde bu kentin insanları!.. Gençler nerde!.. Neden kedileri ve köpekleri yok… Polisleri, trafik sıkışıklığı işportacıları, dilencileri, yola bakan çirkin ve boyasız binaları, alçak uçuş yapan savaş uçakları, yerde çöpleri, kaldırımda kazıları yok..

Kentin ruhunu kucaklıyorsunuz.. Meneviş kokan sokakların temizliğine  kelebekeler dolaşıyor koruluklarda; minyatür ve ekşi elmaları hiç kimse koparmıyor.. Tavşanlar  koloniler halinde  güneşleniyor. Sokaklar bomboş ve binalar yalnızca bize bakıyor. Otelden çıkan diğer yabancılar, birbirini selamlıyor. Kıyametin son saatleri ve yalnızca kendi ayak seslerimizi duyarak dolaşıyoruz. Kent bizi sevgiyle kucaklıyor. Bütün anıtlarına ellerimizi uzatırken, essizliğin içinde dolaşan kanlı tarihin çığlıklarını duyuyoruz.. Bizden başka kimse yok.. Çılgın saatlerine kadar.. Akşam üstü biten işlerin tutsakları, yılgın ve yorgun, kaldırımları  okşayarak, geçen zamanın sesini  duvarlara asarak  evlerine  doğru  koşturdular.. Zaman onları da  kentlerine  benzetiyordu.. Kentleri yalnızdı… Kendileri de..

Smyrna.. Doğumdan sonraki bütün saatlerinde, sürekli yürüyen, sürekli bağıran, sürekli kirleten bütün orduların işgali altında dinlenmeden kalabalığın ayakları altında kendi fotoğrafını çiğneyerek  büyüyordu. İşi olan da olmayan da bu kentin  farkında olmadan kenti ve kendini  bitiriyordu.. Peki hangisi doğru… Hangi kentler  daha canlı..

Hayat ve doğa boşluk kabul etmiyor.. Senin doldurmadığını, başka birileri veya başka bir şey dolduruyordu. Bizim kenti, yalnızca yürüyen, yalnızca kirleten ve yalnızca tüketen insanlar işgal ederken, Avrupa’da  kentler; doğurdukları kurallar içinde, kendi özgürlüğüne sarılmadan, içinde yaşayan insanların kirini, ruhunu, pasını, hüznünü sarmadan süslü ve geleceğe paketlenmiş gibi kirlenmeden yaşlanmanın renklerini saklıyor.. Ben bu kentin kargaşasını daha çok sevdim.. Kirini, pasını, kalabalığını, çirkinliğini, her gün kazılan kaldırımlarını, denizini, insanını.. Çünkü, İzmir benim.. Benim dağınıklığım ve duyarlılığım da İzmir..

Bu başbakan benim, bu hırsızlar uzaydan gelmedi; bu ölen çocuklar da benim çocuklarım. Ben bu kent ve bu ülkeyim…Bu ülke de  benim.. Mikrodan makroya veya tam tersi makrodan mikroya biz bu kentin ve bu çılgın ülkenin ta kendisiyiz.

Doğa boşluk kabul etmez.. Doğaya ne verirsen sana aynısını veya daha çoğalmışını  verir. Ve kendi karnında büyüttüğü insanlarımızı da verdiklerinle şekillendirir. Bu kent, bu ülke biziz… Biz bu ülkenin  kendisi.. Sivri topuk, elinde tespih, üstünde yakası yana kaymış lüks bir takım elbiseyle bir çiroz giriyor kapıdan içeri.. Konuşması, dağ başı… Bakışları, serseri mayın.. Elleri  yılların özeti gibi karşımda… Bu hanzo kim !..

Herhangi bir partiden meclis üyesi.. Gözleri fır fır..Anasının fırıncı çırağı.. Şirket yöneticisi.. Çok para harcamış.. O parayı fazlasıyla kazanması gerekir.. Diğerleri de bundan farklı değil.. Vatanın kurtarılmasını bekliyoruz.. İzmir’in modern bir kent olarak silkinmesini ve tarihsel yerini almasını bekliyoruz.. Doğa boşluk kabul etmiyor.. Sen yoksan birileri o sahneyi dolduracak.. Sen doldurmadıysan, dolduranı eleştiremezsin..

Çocuklar hızla büyüyor. Bu kent çirkinleşerek hızla büyüyor. On yıldır  metroyu bitiremedik.. Yirmi yıldır teleferik çalışmıyor.. Doğduğum günden beri, bu kentte yaşayanlar kendi müzesini görmedi. Kaleye çıkıp kendi bedeniyle yüzleşmedi. Kimse fuardaki minyatür treni sormuyor.. Bit pazarı geçmişimizin çamur sayfasında.. İnsanlar.. Binlerce insan, kaldırımlarda amaçsız ve kendi boşluğuna doğru yürüyor. Kent kendi boşluğunda kayboluyor. Biz yaşlanıyoruz, kent yaşlanıyor.. Ve birlikte ölmek üzere sözleşmiş bütün yağmurların ıslaklığını kaldırımda bırakıp tuzaklara akan umutlarımızın bulanıklığı içinde  körfezde boğuluyoruz. Bu hayat biziz aslında. Bu kent biziz. Bu yönetim ve bu kirlilik ve bütün yalnızlıklar bizim içimizden taşıyor. Bu yönetim dizgesini biz kurduk. Polis biziz.. Kalabalık.. Kirli kent.. Yalnız insanlar.. Meclis üyeleri, Belediye Başkanları, Başbakan biziz. Onlar bizim özetimiz, biz onların kaybolmuş kardeşleriyiz. Doğa  boşluk kabul etmez… Bu şekilde, bizi de.. 

Katil Biziz...